Η επιστροφή πριν από τρία χρόνια των Whitesnake στη δισκογραφία είχε χαροποιήσει όλους τους hard rock fans και είχε αποτιμηθεί με θετικά σχόλια και κριτικές. Ο David Coverdale είναι ξανά εδώ με το “Forevermore” και δεν θα μπορούσαμε να ζητούσαμε κάτι παραπάνω (τηρουμένων των αναλογιών και των συνθηκών). Εξ αρχής, να πω ότι σε όσους άρεσε το “Good To Be Bad” θα ενθουσιαστούν με το “Forevermore” αφού είναι πολύ καλύτερο και ποιοτικότερο. Αυτό που χαρακτηρίζει τη νέα δουλειά των Whitesnake είναι ο retro ήχος του και ο πολυδιάστατος μουσικός χαρακτήρας των συνθέσεων. Και όταν λέμε “retro” μην περιμένετε “Slip of the Tongue” ή “Slide it in”…κατηφορίστε προς “Ready an’ Willing” και “Come an’ Get It”, βάλτε και κάποιες (ελάχιστες, η αλήθεια είναι) πινελιές από “1987” και παίρνετε μία εικόνα για το “Forevermore”.
Το δεύτερο στοιχείο είναι η ποικιλία στις συνθέσεις αλλά και η εξαιρετική κιθαριστική επίθεση που εξαπολύουν οι Doug Aldrich και Reb Beach. Μάλιστα, η μπαλάντα “Fare Thee Well” θα μπορούσε να ανήκει σε κάποιο δίσκο του Rod Stewart, το “Dogs in the Street” αποτίνει φόρο τιμής στον καλύτερο δίσκο των Whitesnake (δεν πιστεύω να χρειάζεται να αναφέρω καν ποιος είναι αυτός) ενώ το ομώνυμο κομμάτι είναι το “Sailing Ships” του 2011! Συνολικά, όμως, οι συνθέσεις παραπέμπουν στο blues/hard rock μίγμα που τόσο πολύ εντρύφησε το Άσπρο Φίδι στα 5-6 πρώτα του albums.
Το έχω ξαναπεί…έχουμε ανάγκη από καλές κυκλοφορίες από τα rock μεγαθήρια. Οι Whitesnake κάνουν το αυτονόητο και εμείς περιμένουμε την εμφάνιση τους τον προσεχή Ιούλιο.
Highlight: Welcome back, Mr. Coverdale!
Σάκης Νίκας
Εγκρίνω και επαυξάνω με τα εξής: το “Forevermore” είναι ένα αντάξιο άλμπουμ της μεγάλης και ένδοξης ιστορίας των Whitesnake και της καριέρας του Coverdale. Περιέχει άπλετο δυναμισμό, μαγκιά, αλλά και συναίσθημα. Μουσικά θεωρώ ότι βρίσκεται ένα σκαλί πιο πάνω από το προηγούμενο “Good To Be Bad”, ενώ περιέχει και ένα από τα καλύτερα κομμάτια Whitesnake που έχουμε ακούσει ποτέ, το “Faire Thee Well”. Ένας φόρος τιμής στον Rod Stewart με κάποια southern στοιχεία και τη μεστή φωνή του Coverdale πρωταγωνίστρια.
Αυτό που μου άρεσε ιδιαίτερα είναι ότι οι μουσικοί του συγκροτήματος είχαν χώρο να παίξουν και να δημιουργήσουν, με τις κιθάρες των Aldrich-Beach να αφηνιάζουν και να απογειώνουν κυριολεκτικά τις περισσότερες συνθέσεις. Επίσης, εκτίμησα ότι υπάρχουν πολλά γρήγορα γκαζάτα κομμάτια και δεν υπερισχύουν οι μπαλάντες, που θα ήταν η εύκολη λύση.
Μακάρι να βγάλουν κι άλλα τέτοια άλμπουμ και να παίξουν και καινούρια κομμάτια στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη στις συναυλίες τους με τους Priest…
