Το γεγονός ότι οι Winger συνεχίζουν μετά από 35 χρόνια δισκογραφικής πορείας με το ίδιο line-up (μετά την επιστροφή του Paul Taylor και την παραμονή του John Roth ο οποίος είναι εκεί από το 1993) είναι από μόνο του ένα εντυπωσιακό στοιχείο. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι ύστερα από τόσα χρόνια κυκλοφορούν ένα από τα καλύτερα hard rock albums των τελευταίων ετών που άνετα βάζει υποψηφιότητα για δίσκο της χρονιάς (εκτός εάν οι Extreme ή οι Heaven’s Edge μας επιφυλάσσουν κάποια έκπληξη). Τα πρώτα δείγματα με το “Proud Desperado” και “It All Comes Back Around” προκάλεσαν ενθουσιασμένο στις τάξεις των απανταχού hard rock fans και όλοι αναμέναμε με τεράστιο ενδιαφέρον το πρώτο album των Winger ύστερα από 9 χρόνια δισκογραφικής ανομβρίας.
Διαβάζοντας κάποιος τα παραπάνω λόγια ενδεχομένως να φανταστεί ότι οι Winger έπιασαν τα επίπεδα των τριών πρώτων δίσκων. Κοιτάξτε, αυτό για πολλούς λόγους -και όχι επί του παρόντος- δεν είναι δυνατό να συμβεί. Οπότε, όχι…μην περιμένετε ατμόσφαιρα και ύφος τραγουδιών που να θυμίζουν την περίοδο 1988-1993. Αυτό, όμως που θα πρέπει σίγουρα να περιμένετε είναι το κλασικό hard rock meets prog στυλ των Winger όπως αυτό παγιώθηκε από το “IV” και μετά. Μάλιστα, στα αυτιά μου το “Seven” ακούγεται σαν μία μίξη του “Karma” με το “Better Days Comin’” αφού το ευθυτενές hard rock μπαλανσάρει ιδανικά με το prog στυλ που τόσο πολύ αρέσει στον Kip. Και μιας και αναφερθήκαμε στον αειθαλή frontman των Winger, οφείλουμε να τονίσουμε ότι η φωνή του παραμένει αναλλοίωτη ενώ θα ήταν παράλειψη εάν δεν υπογραμμίζαμε ότι για μία ακόμη φορά οι στίχοι του είναι εμπνευσμένοι. Φαντάζομαι ότι δεν χρειάζεται να κάνω κάποια ειδική μνεία στους Beach/Morgenstein/Taylor/Roth αφού όλοι γνωρίζουμε ότι είναι μουσικοί απαράμιλλης φαντασίας και μοναδικού ταλέντου. Ειδικά, δε, το solo του Beach στο “It All Comes Back Around” είναι εξωπραγματικό.
Αν όλα τα παραπάνω δεν σας έπεισαν, συνιστώ να ακούσετε τα “Tears of Blood” και “Resurrect Me” για μία όσο το δυνατόν πιο αντιπροσωπευτική εικόνα του “Seven”. Οι Winger επέστρεψαν με τον καλύτερο δίσκο από το reunion και μετά. Και αυτό λέει πολλά αν αναλογιστούμε το ότι το “Karma” ήταν ένα πάρα πολύ καλό album. Ελπίζουμε να υπάρξει συνέχεια γιατί το hard rock χρειάζεται δίσκους σαν το “Seven” και βασικά χρειάζεται μπάντες σαν τους Winger!
Highlight: Αν το εξώφυλλο και ο τίτλος του δίσκου ήταν πιο εμπνευσμένα, θα ήμασταν όλοι πολύ περισσότερο ευχαριστημένοι. Ας μην είμαστε, όμως, γκρινιάρηδες…
