Όταν βλέπεις ένα σωρό guests σε μια κυκλοφορία πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για δυο εκδοχές. Για το εκπληκτικό αποτέλεσμα και την αξιοποίηση πολλών διαφορετικών μουσικών όπως για παράδειγμα συμβαίνει με τους Avantasia, ή για το ακριβώς αντίθετο. Ιδιαίτερα τελευταία, οι… άστοχες κυκλοφορίες με πολλές συμμετοχές έχει γίνει θεσμός.
Ευτυχώς όμως η περίπτωση των Wolfpakk ανήκει στην πρώτη κατηγορία, ενώ σίγουρα κάποιο ρεκόρ θα πρέπει να κατέχει με την παρουσία τόσων καλεσμένων! Σύμφωνα με τους υπολογισμούς μου στο άλμπουμ συμμετέχουν 31 μουσικοί σε φωνητικά, κιθάρες, μπάσο, τύμπανα και πλήκτρα, χωρίς τους εμπνευστές του project Michael Voss (πρώην Casanova, Mad Max) και Mark Sweeney (πρώην Crystal Ball). Κάποια ονόματα που συμμετέχουν για να πάρετε μια ιδέα είναι: Tony Martin, Tim “Ripper” Owens, Paul Shortino, Jeff Scot Soto στα φωνητικά, Mat Sinner και Neil Murray στο μπάσο και πάει λέγοντας…
Η σχετική πρωτοτυπία των Wolfpakk έγκειται στο ότι ο κορμός των τραγουδιών στα φωνητικά δεν πατάει στους καλεσμένους, αλλά στους Sweeney και Voss. Οι καλεσμένοι τραγουδιστές συμμετέχουν σε κάποια ρεφραίν και σε κάποιους ρόλους μέσα στα τραγούδια, όπως για παράδειγμα στο “Lost” (καμία σχέση με τη διάσημη σειρά;) όπου τα γυναικεία φωνητικά αναλαμβάνει η Michael Schober. Επίσης, παρόλες τις power καταβολές και κατευθύνσεις του άλμπουμ υπάρχουν μερικά στοιχεία που κάνουν τη διαφορά, όπως για παράδειγμα οι μοντέρνοι ήχοι στα πλήκτρα.
Τα δυνατά «χαρτιά» των Wolfpakk είναι κομμάτια όπως το “Sirens” που ανοίγει το άλμπουμ, το δραματικό “Let Me Die”, το “The Crow” και το παρολίγον συμφωνικό “Wolfony” που παρά τον γραφικό τίτλο είναι απόλυτα χαρακτηριστικό για το τι ακριβώς είναι αυτό το project κατά τη γνώμη μου, πολύ περισσότερο από το κομμάτι που επελέγη για βίντεο και μπορείτε να δείτε παρακάτω…
