Οι Wooden Throne είναι ένα side-project του Mikko Lehto, τον οποίο ίσως κάποιοι οπαδοί του atmospheric black ήχου αναγνωρίσουν λόγω του ότι είναι το ιδρυτικό και μοναδικό σταθερό μέλος των October Falls. Διατηρεί επίσης άλλο ένα σχήμα, το funeral doom metal ντουέτο Burial Choir, με το οποίο κυκλοφόρησε φέτος το full-length “The Eucharist Of Martyrs”.
Στους Wooden Throne ο Lehto αναλαμβάνει τα πάντα, όπως έκανε δηλαδή και την πρώτη εξαετία των October Falls. Είναι ένα album που θυμίζει αρκετά το βασικό του συγκρότημα, με μία πολύ σημαντική διαφορά όμως αφού απουσιάζουν πλήρως τα ambient και neofolk στοιχεία τα οποία είναι αναπόσπαστο κομμάτι της πορείας του στην μουσική σκηνή μέχρι τώρα.
Ο Φινλανδός πολυοργανίστας λοιπόν κυκλοφορεί ένα atmospheric black metal album, γεμάτο με καταπληκτικές μελαγχολικές μελωδίες και μια παγωμένη ατμόσφαιρα που δημιουργείται από τα κιθαριστικά riffs. Οι ρυθμοί είναι από mid-tempo έως και doom, τα black φωνητικά ακούγονται με πολύ βάθος σα να σκεπάζουν όλη τη μουσική και τα ατμοσφαιρικά πλήκτρα φτιάχνουν ένα σύνολο που προσωπικά με έκανε να κολλήσω από τα πρώτα δευτερόλεπτα.
Η παραγωγή έχει μία αρκετά old-school προσέγγιση, κάνοντας το τελικό αποτέλεσμα να ακούγεται σα να ηχογραφήθηκε πριν από τριάντα χρόνια. Ευτυχώς όμως αυτό δε σημαίνει ότι ακούγεται χάλια λες και βγήκε μέσα από κάποια μασημένη κασέτα, αφού η δουλειά που έχει γίνει είναι αρκετά προσεγμένη ώστε να βγάζει μεν ένα συναίσθημα άλλης εποχής αλλά να διατηρεί και έναν καθαρό ήχο για τον ακροατή.
Τα μόνα αρνητικά που μπορώ να βρω με αυτό το δίσκο είναι ότι διαρκεί μόνο κάτι περισσότερο από μισή ώρα αλλά και ότι στα πέντε τραγούδια που υπάρχουν εδώ, συναντάμε και δύο μικρά ακουστικά/ορχηστρικά κομμάτια με κύριο όχημα τα πλήκτρα, τα οποία δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασαν κιόλας. Πιστεύω ένα-δυο τραγούδια ακόμα θα μπορούσαν να μπουν για να το κάνουν ακόμα καλύτερο.
Κάτι τέτοιο όμως δεν αλλάζει την αρχική μου άποψη και αυτή είναι ότι ο Lehto δημιούργησε ένα εξαιρετικό atmospheric black metal album. Οι οπαδοί των October Falls αλλά και των πιο ακραίων στιγμών των ύψιστων Agalloch, αν δεν το έχουν ανακαλύψει μέχρι τώρα, ας μην το πολυσκεφτούν. Μια ακρόαση επιβάλλεται και κάπως έτσι θα ακολουθήσουν και οι υπόλοιπες.
