Πέρασαν κιόλας 10 χρόνια από την πρώτη δισκογραφική εμφάνιση των Wytch Hazel. Με βήματα αργά αλλά σταθερά το γκρουπ μεγάλωνε το όνομά του με κάθε νέα μουσική που δημιουργούσε και η φήμη του χτίστηκε με τη σωστή ζύμωση του «από στόμα σε στόμα». Έτσι φτάσαμε στο τρίτο full length που έδωσε στη μπάντα τη μεγαλύτερη ώθηση ως τώρα, σπρώχνοντάς τη στον αφρό του σύγχρονου underground κινήματος. Το σούσουρο λοιπόν έγινε βοή. Είναι όμως δικαιολογημένος ο ντόρος? Η απάντηση είναι ναι. Γιατί το “III Pentecost” είναι φτιαγμένο από τα σωστά υλικά. Δεν αρκεί η παρελθοντολαγνεία για παρουσιάσεις ένα εμπνευσμένο ηχογράφημα. Ούτε οι μουσικές ικανότητες αν δεν έχεις τις κατάλληλες ιδέες για να πατήσεις. Οι Wytch Hazel έχουν μελετήσει το παρελθόν. Έχουν κάνει σπουδή πάνω στο Βρετανικό ήχο των 70ς έτσι όπως εκφράστηκε κυρίως από τους Wishbone Ash και τους Uriah Heep ενώ σε σημεία η ομοιότητα με τους παραγνωρισμένους Pagan Altar είναι συγκινητική. Και σαν να μην φτάνουν όλα αυτά, η μπάντα υπερέχει του ανταγωνισμού ακόμα και στο πως προσεγγίζει την παραγωγή του “III Pentecost”. Αντί να επιλέξουν την επιτηδευμένη παλαιότητα όπως η πλειοψηφία των γκρουπ που κινούνται σε παρόμοια ηχοτόπια, τα κομμάτια του άλμπουμ ακούγονται πεντακάθαρα, φρέσκα και δυναμικά. Οι δισολίες είναι απολαυστικές και ντύνουν ιδανικά το ονειρικό/επικοηρωικό ύφος των συνθέσεων ενώ τα πλήκτρα μιλάνε εκεί που πραγματικά πρέπει. Χωρίς τυμπανοκρουσίες και περιττά λόγια λοιπόν, δηλώνω πεπεισμένος πως οι Wytch Hazel μας έδωσαν τον καλύτερο ρετρό δίσκο της δεκαετίας. Πιθανότατα μέχρι το επόμενό τους δισκογραφικό βήμα…
