Όσο εξελίσσεται η δισκογραφία του Σουηδού, τόσο περισσότερο μου δίνεται η εντύπωση πως οτιδήποτε πλην των γνωστών και περισσότερο από οποιουδήποτε άλλου αναγνωρίσιμα solo ακούγεται στο εκάστοτε νέο album του, αποτελεί είδος υπό εξαφάνιση.
Στο “Relentless” μην περιμένετε ν’ ακούσετε και τίποτα το ανατρεπτικό. Πρόκειται για μια ακόμα επίδειξη ταχύτητας και δεξιοτεχνίας του Malmsteen, με τη σύνθεση να περνά σε δεύτερη μοίρα. Κι αυτό, όχι επειδή δεν υπάρχουν καλές συνθέσεις στο album, υπάρχουν, και μάλιστα κάμποσες. Πρωτεύοντα ρόλο όμως έχει φυσιολογικά (για τον ίδιο) η κιθάρα. Έτσι λοιπόν, ανάμεσα στα περίτεχνα αλλά και κάποιες (αρκετές μάλλον) φορές μονότονα solo, παρεμβάλλονται καλά σημεία ακόμα και Βυζαντινού ύφους, η έμφαση όμως δίνεται στο epic / power metal προκειμένου να μην πάει χαμένη η παρουσία του Ripper. Ειδικά μάλιστα το “Enemy Within” (όχι πάντως μόνο αυτό), μοιάζει να είναι γραμμένο γι αυτόν, η γνώμη μου όμως είναι ότι δεν είναι αυτό το κατάλληλο σχήμα για να στεριώσει ο καλύτερος ίσως σύγχρονος metal τραγουδιστής.
Σε κάθε περίπτωση, το “Relentless” θα αφήσει ικανοποιημένους τους φανατικούς αυτής της δομής της μουσικής του Malmsteen, και λέω δομής αφού οι ρόλοι σύνθεσης και solo κιθάρας αντιστρέφονται από τον καλύτερο ίσως μαθητή της Blackmorικής σχολής που έχει βαλθεί να αποδείξει κάτι (μακάρι κι αυτός να ήξερε τι), στον μεγάλο του δάσκαλου. Θα πρέπει πάντως να τον έχει απασχολήσει κάποια στιγμή το ερώτημα αν θα ήθελε οι δουλειές του να πωλούνται στα δισκοπωλεία ή στους μουσικούς οίκους…
