Οι Βρετανοί Alunah είναι μια έμπειρη πλέον μπάντα, με 12 χρόνια πορείας και έχοντας φτάσει αισίως στον πέμπτο ολοκληρωμένο δίσκο τους μας αφήνουν να αναρωτιόμαστε, αν θα τα καταφέρουν να ξεχωρίσουν (σε ένα είδος που μοιάζει να έχει βαλτώσει προ πολλού οπότε το όλο εγχείρημα γίνεται ακόμη πιο δύσκολο).
Ξεκινώντας από τα αρνητικά, φαίνεται πως για μια ακόμη φορά, η μπάντα επιλέγει να παίξει σε safe μονοπάτια που, δεν είναι άλλα από τα ριφ των μεγάλων Sabbath. Το κάνουν σωστά μεν, αλλά δεν είναι αρκετό δε. Μέσα σε όλα, έχουν αλλάξει δυο βασικά μέλη των Alunah, στη θέση του κιθαρίστα David Day έχει έρθει ο Dean Ashton ενώ εδώ χάνουν και την τραγουδίστρια τους Sophie Day αφού, τα φωνητικά έχει αναλάβει η Siân Greenaway, η οποία είναι απρόσμενα καλή και ευτυχώς την κρατάνε έξυπνα ψηλά στη μίξη αφού κάποιες φωνητικές μελωδίες της έχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον από το βασικό ριφ των περισσότερων κομματιών.
Η οργανική παραγωγή βοηθάει στην ακρόαση των 42 λεπτών του άλμπουμ, με τα όργανα να ξεχωρίζουν ενώ, συνθετικά έχουν ακολουθήσει μια ευθεία προσέγγιση (στα όρια του vintage hard rock και όχι τόσο του doom rock των προηγούμενων άλμπουμ), με μικρές διάρκειες (μόλις 3 κομμάτια ξεπερνάνε τα 6 λεπτά) και κάπως πιο γρήγορο τέμπο σε σχέση με παλιότερα. Υπάρχουν κομμάτια που όλα λειτουργούν σωστά (πχ το “Hunt” με τα ήρεμα κουπλέ vs δυναμικό ρεφρέν) αλλά υπάρχουν και κομμάτια που θα ξεχαστούν γρήγορα (βλέπε “Hyptotised πχ). Παρόλα αυτά ένα κομμάτι που ξεχώρισα εύκολα είναι αυτό που κλείνει το άλμπουμ, το “Lake of Fire”, με το ταξιδιάρικο ξεκίνημα και το αργό χτίσιμο μέσα από το απλό drumming και τη συνοδεία του οργάνου που δίνει την απαραίτητη ψυχεδελική χροιά.
