Δανειζόμενοι τα καλύτερα από το hard rock του ’80 οι Eclipse κυκλοφορούν μια δισκάρα, που καθόλου απίθανο να κατακτήσει την θέση του καλύτερου άλμπουμ της χρονιάς στις σχετικές λίστες.
Δεν είναι ότι κάνουν κάτι καινούριο, ή ότι ξανα-ανακαλύπτουν τη μουσική, ίσα ίσα βασίζονται σε πεπατημένες, ακολουθούν κλισέ, ανακυκλώνουν… αλλά, το κάνουν καλά και μάλιστα πολύ καλά! Το όπλο τους είναι η φωνάρα του Eric Martensson που παραδίδει σεμινάρια σε κάθε κομμάτι του άλμπουμ, ενώ η παραγωγή είναι πεντακάθαρη, ογκώδης και κάνει το “Bleed And Scream” να ακούγεται τόσο καλά που δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης από κανέναν.
Οι μελωδίες τους κολλάνε σχεδόν αμέσως στο μυαλό, το άλμπουμ «ρολάρει» και σε κάνει να το ακούς ξανά και ξανά, ενώ κάθε κομμάτι μπορεί να αποτελέσει highlight. Τι άλλο θέλει κανείς για να χαρακτηριστεί ένα άλμπουμ σαν αξιόλογο; Δεν νομίζω ότι το “Bleed And Scream” υστερεί σε κάτι, ή ότι έχει ψεγάδια. Σίγουρα, θυμίζει πολλά και διάφορα, πολλοί θα σκεφτούν αμέσως το “Slip Of The Tongue” σε κάποια σημεία, αλλά το να ψάχνεις να βρεις πρωτοτυπία σε μελωδικό hard rock άλμπουμ στην εποχή μας είναι σαν να θες να βρεις πόσες φορές έχει προφέρει τη λέξη “love” στη ζωή του ο David Coverdale.
Προσωπικά αγαπημένα: “Battlegrounds”, “S.O.S.”, “Bleed And Scream”
