Ο αριθμός τρία είναι σημαδιακός για τον Έλληνα κιθαρίστα καθώς στο τρίτο σόλο του άλμπουμ το συγκρότημά του πλέον είναι power trio με τη συνοδεία των Denis Ward (Pink Cream 69, Unisonic) και Will Hunt (Evanescence).
Όταν διάβασα για τη συνεργασία με τον Ward και σε αυτό το άλμπουμ, καθώς είχε προηγηθεί και το “Immortals” των Firewind, περίμενα να ακούσω κάτι πιο κλασσικό, αλλά έπεσα έξω γιατί η κατεύθυνση του άλμπουμ είναι πιο μοντέρνα και πιο Αμερικάνικη ίσως, αλλά πάντα μελωδική. Το τραγούδι που μου έκανε με τη μία μεγάλη εντύπωση και με κόλλησε ήταν το “Chances”, που θεωρώ πέρα για πέρα αντιπροσωπευτικό του άλμπουμ. Γενικά, δεν μπορείς να πεις ότι αυτό το άλμπουμ είναι metal, αλλά ούτε και hard rock, καθώς υπάρχουν και τα δυο σε γενναίες ποσότητες, αλλά τελικά δεν υπερισχύει κανένα.
Ο Ward έχει μια ιδιαίτερη χροιά στη φωνή που τον κάνει να μοιάζει ακόμα και με τον Ozzy (“Letting Go”), δεν είναι ο κλασσικός τραγουδιστής, αλλά βγάζει συναίσθημα και σίγουρα η ερμηνεία του ταιριάζει στα κομμάτια.
Άλλα κομμάτια που ξεχώρισα ήταν το “Don’t Tread On Me”, “Last Of My Kind” και το instrumental “Fearless”, σε ένα άλμπουμ μοντέρνο, σφιχτό και καλογραμμένο.
