Σε μια πρόσφατη συνέντευξή του στο μουσικό περιοδικό Kerrang! Ο Bruce Dickinson θυμήθηκε την πρώτη του συναυλία με τους Maiden, στις 26 Οκτωβρίου 1981 στη Μπολόνια της Ιταλίας στα πλαίσια της Killer World Tour…
«Είχα παίξει ήδη συναυλίες με το συγκρότημά μου, τους Samson, αλλά αυτό ήταν εντελώς διαφορετικό. Η αναλογία που χρησιμοποιώ πάντα είναι με ποδοσφαιρικούς όρους. Φαντάσου να πηγαίνει ένας παίκτης από τους Wycombe Wanderers να παίξει στη Manchester United. Ξαφνικά βρίσκεσαι στην Premiere League – ή τουλάχιστον εγώ έτσι ένοιωσα. Με τους Samson δεν είχαμε παίξει ποτέ εκτός Αγγλίας. Αλλά ούτε κι εγώ είχα ταξιδέψει ποτέ τόσο πολύ στο εξωτερικό. Είχαμε πάει καναδυο φορές εκδρομή με το σχολείο και μια φορά με την κοπέλα μου για σκι όταν ήμουν στο πανεπιστήμιο κι αυτό ήταν όλο. Οπότε το να πηγαίνω για πενθήμερο με τους Maiden ήταν πολύ σημαντικό!
Επειδή πηγαίναμε με το tour bus μας πήρε αιώνες για να φτάσουμε. Το λεωφορείο δεν ήταν και ό,τι καλύτερο, αλλά εγώ είχα ενθουσιαστεί γιατί δεν είχα μπει ποτέ σε tour bus. Μετά από 18 ώρες, η αλήθεια είναι, ότι φαινόταν πως ήταν σακαράκα, αλλά σκέφτηκα «καλά θα κάνω να συνηθίσω». Κάποια στιγμή η μοκέτα στη μέση του λεωφορείου άρχισε να σηκώνεται. Σκέφτηκα πως αυτό ήταν πολύ περίεργο. Όπως ανακαλύψαμε αργότερα εκεί υπήρχε ένα πορτάκι και από κάτω ήταν ο δρόμος, το οποίο κανείς δεν σκέφτηκε να ελέγξει αν ήταν βιδωμένο στο πάτωμα!
Στην πρώτη συναυλία είμαι σίγουρος ότι δεν άνοιξα καν τα μάτια μου στα πρώτα τέσσερα τραγούδια. Και φυσικά οι roadies, που όλοι τους περιόδευαν με τους Maiden για κάποιο καιρό, με κοιτούσαν επίμονα, σαν να με «μετρούσαν». Με κοιτούσαν όλοι περίεργα, αλλά καταλάβαινα τι συνέβαινε και έπρεπε να το ξεπεράσω. Ο κόσμος είχε δει τους Maiden με τον Paul Di’Anno, οπότε γινόντουσαν συγκρίσεις. Αλλά υπήρχαν και αρκετοί οπαδοί, που δεν μας είχαν ξαναδεί ποτέ live.
Έτσι, είναι φυσιολογικό να υπάρχει μια κάποια αντίσταση από κάποιους. Αλλά, όπως είπα, το περίμενα αυτό και ήξερα ότι θα το αντιμετώπιζα. Και δεν ήταν μόνο το γεγονός ότι ο κόσμος έβλεπε εμένα, σαν τον καινούριο τραγουδιστή, άκουγε και τα καινούρια τραγούδια από το “Number Of The Beast” για πρώτη φορά. Οπότε, ήταν πολύ διαφορετικό από ό,τι ήξεραν.
Μετά τη συναυλία ένοιωθα ότι τα είχα πάει καλά, αλλά σίγουρα δεν τα είχαμε κατακτήσει όλα μετά από μία μόλις συναυλία. Είχαμε πολύ δουλειά μπροστά μας. Χτίζαμε σιγά – σιγά και αυτό κράτησε για λίγο καιρό, αλλά τουλάχιστον ξέραμε ότι πηγαίναμε προς τη σωστή κατεύθυνση – το νέο υλικό μας έκανε να ανατριχιάζουμε και ξέραμε πως μόλις γινόταν επιτυχία, τότε θα νοιώθαμε τη μεγάλη αλλαγή».
