Σέβομαι και εκτιμώ το ταλέντο και τις δυνατότητες του τραγουδιστή των Primal Fear, Ralf Scheepers. Στην πραγματικότητα, θεωρώ ότι είναι από τις κορυφαίες metal φωνές που συνεχίζουν και διατηρούν σε υψηλά επίπεδα την απόδοση τους. Το γεγονός ότι αποφάσισε να κυκλοφορήσει ένα solo album, όχι μόνο μου άρεσε –αρχικά τουλάχιστον- σαν ιδέα (αφού οι δύο τελευταίες δουλειές των Fear με έχουν απογοητεύσει) αλλά μου κίνησε και την περιέργεια για το τι ήθελε να περάσει ο Scheepers με το δίσκο αυτό που δεν ταίριαζε με το ύφος και το κλίμα ενός δίσκου των Primal Fear. Άλλωστε, αυτό δεν είναι και το βασικό κίνητρο για την κυκλοφορία ενός προσωπικού δίσκου; Να διοχετεύσεις, δηλαδή, σε αυτόν επιρροές και ακούσματα που δεν «κολλάνε» με το βασικό σχήμα στο οποίο συμμετέχεις.
Λοιπόν, το αποτέλεσμα όχι μόνο είναι σχεδόν παρόμοιο με μία δουλειά των Primal Fear αλλά και η ποιότητα των κομματιών είναι χαμηλή, με στίχους σχεδόν παιδικούς και με μία μέτρια παραγωγή. Αν ήθελα να ακούσω κάτι που να μοιάζει με Primal Fear, θα έβαζα ένα c.d. των Primal Fear (ή των Priest, αν προτιμάτε). Τι και αν συμμετέχουν, εδώ, οι Kai Hansen και Tim “Ripper” Owens; Τι και αν υπάρχει μία αξιόλογη διασκευή στο “Before The Dawn”; Δεν σώζεται η κατάσταση! Πάμε για το επόμενο album των Primal Fear…
Highlight: Μοναδική εξαίρεση σε όλα τα παραπάνω είναι το ακουστικό τραγούδι “Compassion” που κλείνει το album. Πραγματικά, κάτι το διαφορετικό και αξιοσημείωτο…
