Χαρακτηρίζονται συχνά ως μια μπάντα που έχει βγάλει μόνο καλούς δίσκους. Είναι μάλλον το metal (κύριε Hinds) συγκρότημα της γενιάς τους που πλησιάζει περισσότερο στον όρο «καθολικά αποδεκτό». Κάθε κυκλοφορία τους βρίσκει μια θέση στις λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς. Τρεις προτάσεις, τρεις θέσεις που δεν πρόκειται να αναιρεθούν με το «Emperor of Sand», αντιθέτως θα ενισχυθούν.
Το «Crack the Skye» παραμένει ο αγαπημένος μου δίσκος από τους Mastodon, οπότε το άκουσμα της συνεργασίας με τον Brendan O’ Brien στην παραγωγή με χαροποίησε ιδιαίτερα. Η επιστροφή του, σε συνδυασμό με το concept για τον καρκίνο και τη θνητότητα, νομίζω πως έχουν δώσει στο «Emperor of Sand» ένα σκοτεινό ύφος, μια βαριά υπόσταση που ίσως έλειπε από τα «The Hunter» και «Once More ‘Round the Sun», στα οποία η πιο «ελαφριά», συχνά χιουμοριστική πλευρά του συγκροτήματος είχε βρει περισσότερο χώρο έκφρασης.
Συνθετικά υπάρχει για μια ακόμη φορά πάρα πολύ ζουμί. Τόσο καλά ρεφρέν όπως αυτό του «Steambreather» ή τόσο μελωδικές κιθάρες όπως αυτές στο «Ancient Kingdom» λίγα συγκροτήματα μπορούν να γράψουν. Πολλά φωνητικά, από τα πιο απαιτητικά μάλιστα, είναι ερμηνευμένα από τον Dailor, γεγονός που φέρνει στην επιφάνεια τα γνωστά ερωτηματικά για τα live, από την άλλη πώς να μη βγάλεις το καπέλο σ’ αυτόν τον πολυτάλαντο τύπο, ο οποίος οριακά μάλλον ξανακερδίζει τον τίτλο του πολυτιμότερου από τους εξίσου εντυπωσιακούς συμπαίκτες του.
