Το ημερολόγιο έδειχνε 2009 όταν το τριμελές συγκρότημα Depths Of Hatred ιδρύθηκε στον Καναδά. Επειδή όμως μόνο με μπάσο/κιθάρα/drums δεν μπορούσαν να παίξουν αυτό που είχαν στο μυαλό τους, σύντομα μπήκε τραγουδιστής ενώ λίγα χρόνια μετά και δεύτερος κιθαρίστας. Η μπάντα μέχρι τώρα έχει βγάλει ένα EP και τρία full-length albums, μαζί με αυτό για το οποίο γράφεται αυτό το κείμενο.
Το στυλ τους περιγράφεται σαν deathcore αλλά ακούγοντας το “Inheritance”, μάλλον δεν ισχύει και τόσο τώρα όσο για τις πιο παλιές δουλειές τους (τις οποίες άκουσα λίγο για να έχω μια εικόνα), αφού εδώ ακούμε κάτι το οποίο παραπέμπει πολύ περισσότερο προς το metalcore με τον ήχο τους να έχει εξελιχθεί και αλλάξει. Το αν είναι προς το καλύτερο ή όχι, αυτό θα το κρίνουν οι οπαδοί τους.
Στα σαράντα λεπτά του “Inheritance” θα βρούμε έντεκα κομμάτια σύντομα σε διάρκεια. Τα συστατικά είναι η εκτεταμένη χρήση μελωδίας στα κιθαριστικά leads, η οποία σε μερικά σημεία είναι πολύ ωραία με την ατμόσφαιρα που χτίζεται, τα κλασικά breakdowns για το είδος και κάποιες melodic death επιρροές. Τα deathcore στοιχεία υπάρχουν εδώ κι εκεί όταν η μπάντα ανεβάζει στροφές αλλά γενικά έχουν μείνει αρκετά στην άκρη.
Τα φωνητικά πότε εναλλάσσονται μεταξύ screams και death growls, ενώ στα refrains συνήθως γίνονται και καθαρά. Ο καινούριος τραγουδιστής, που μπήκε πέρυσι στο συγκρότημα, δείχνει το εύρος των ικανοτήτων του στα ακραία αλλά τα καθαρά ακούγονται περίεργα και θέλουν αρκετή δουλειά. Ευτυχώς περιορίζονται μόνο σε λίγα σημεία.
Σε γενικές γραμμές, το “Inheritance” δεν είναι ένα κακό album αλλά προσωπικά δεν βρήκα κάτι το οποίο θα με κάνει να ασχοληθώ περισσότερο μαζί του. Είναι απλά καλό. Μέχρι εκεί. Η μπάντα έχει βάλει νέα στοιχεία στον ήχο της με τη μελωδία να κυριαρχεί, χωρίς όμως να κάνει τη διαφορά από τόσες άλλες επιλογές που υπάρχουν για όσους ακούνε metalcore.
