Ο απεριόριστος σεβασμός και η εκτίμηση που έχω στο πρόσωπο του Jim Peterik είναι δεδομένη και την έχω εκφράσει πολλές φορές στο παρελθόν. Στα μάτια μου ο Peterik είναι ένας ζωντανός θρύλος με τεράστια προσφορά στο melodic rock. Αυτομάτως, λοιπόν, δημιουργούνται και αυξημένες προσδοκίες με κάθε νέα κυκλοφορία του αφού αναμένουμε τίποτα λιγότερο από το αψεγάδιαστο από τον κ. “Eye of the Tiger”!
O Peterik αποφάσισε να κυκλοφορήσει ένα δίσκο αποκλειστικά με γυναικεία φωνητικά, αρκετούς καλεσμένους μουσικούς και κάπως έτσι εγένετο…Tigress. To πρώτο δείγμα με το “Prom Night In Pontiac” ήταν ενθαρρυντικό και ας θύμιζε ελαφρώς Shania Twain και όλο αυτό το ψευδο-country/pop στυλ. Το δεύτερο single “A Cappella” με την πολυδιαφημισμένη αυτή την εποχή Chez Kane ήταν πιο κοντά στο συνθετικό ύφος του Peterik και πάλι του έβαζες άνετα θετικό πρόσημο. Όπως το ίδιο θα λέγαμε και για το εναρκτήριο ομώνυμο κομμάτι που είναι πραγματικά αξιόλογο. Από εκεί και πέρα όμως τα πράγματα σκουραίνουν. Μία το γεγονός της αχρείαστα μεγάλης διάρκειας του CD (72 λεπτά), μία τα πολλά τραγούδια (16 σύνολο), μία το μέτριο ποιοτικό επίπεδο των συνθέσεων (σπανιότατο για τα δεδομένα του Peterik) και οι επαναλαμβανόμενες μελωδίες δεν αφήνουν πολλά περιθώρια θετικής αποτίμησης για το “Tigress”. Και μπορεί τα γυναικεία φωνητικά να ταιριάζουν με τις συνθέσεις αλλά από την άλλη δεν είναι και τίποτα ιδιαίτερο.
Ο Peterik μας έχει συνηθίσει σε πολύ καλύτερα πράγματα. Στα πιο πρόσφατα συγκαταλέγουμε το τελευταίο Pride of Lions, το τελευταίο World Stage και τη συνεργασία του με τον Dennis DeYoung. Ένα στραβοπάτημα και τίποτα παραπάνω…κάπως έτσι εκλαμβάνουμε το “Tigress”.
Highlight: Αυτά τα εξώφυλλα της Frontiers…αυτά τα εξώφυλλα! Τέλος πάντων!
