Το 13ο άλμπουμ του Ozzy σχεδόν 2 χρόνια μετά από την κυκλοφορία του προηγούμενου μας έδωσε την αφορμή να εκφράσουμε τις απόψεις μας, οι οποίες πάντως δεν ταυτίζονται! Όπως και να το κάνουμε μια κυκλοφορία από μια τέτοια προσωπικότητα είναι αδιαμφισβήτητα ένα μεγάλο γεγονός για τη μουσική μας και όχι μόνο, ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Για να διαβάσουμε τι λένε οι συντάκτες μας…
Για μία ακόμη φορά ο Ozzy βγάζει γλώσσα στο Χάρο με ένα νέο άλμπουμ φωνάζοντας με το γνωστό χιούμορ του στίχους όπως “l never die, because I’m immortal” αν και ίσως ακριβώς επειδή γνωρίζει και ο ίδιος πως το σώμα του αρχίζει να τον εγκαταλείπει. Η τεχνολογία κάνει θαύματα οπότε τα φωνητικά βγαίνουν σωστά παρόλο που η παραγωγή έχει τα θέματα της (έχεις καλεσμένο τον Jeff Beck, τι μου τον θάβεις;). Από κει και πέρα οι συνθέσεις αγγίζουν διαφορετικές περιόδους της μεγάλης καριέρας του, πολλές περνάνε εύκολα τη βάση ενώ και η ροκάδικη προσσέγγιση μετά από χρόνια του Eric Clapton δεν περνά απαρατήρητη. Με πινελιές από Tony Iommi, Zakk Wylde και Josh Homme δεν είναι τυχαίο που το άλμπουμ τραβά την προσοχή μας ανεξάρτητα από το αν θα είναι το τελευταίο ή όχι για τον Prince Of Darkness, και άλλωστε, όπως θα πει σε έναν άλλο στίχο “It’s better to burn in hell than fade away”.
Κωνσταντίνος “MindcrimeK” Βλάχος
Ανέλπιστα σύντομη δισκογραφική επιστροφή από τον Madman και επίσης ανέλπιστα καλό άλμπουμ. Τουλάχιστον, αν εξαιρέσουμε την παραγωγή που είναι κάπως θαμπή και αναρωτιέσαι «γιατί;», οι συνθέσεις στο σύνολό τους είναι αρκετά καλές, ενώ μερικές είναι μάλιστα πολύ καλές.
Δεν ενθουσιάστηκα τόσο με τις συμμετοχές των Iommi, Clapton και Beck, όσο με την επιστροφή του Zakk στα “Parasite”, “Nothing Feels Right” και “Μr.Darkness”, που φέρνουν στο μυαλό πολλά στοιχεία από το παρελθόν και ακούγονται σαν να έχουν βγει αβίαστα.
Το ευτύχημα είναι πως το “Patient No.9” είναι σίγουρα πολύ καλύτερο από το “Ordinary Man”, δεν περιέχει πειράματα, τίποτα περιττό ή ξένο. Παρόλο που είναι στη Δύση της καριέρας του και μετά βίας στέκεται στα πόδια του, είναι ακόμα ικανός να βγάλει ένα αξιόλογο άλμπουμ. Δεν είναι πολλοί στην ηλικία του που μπορούν.
Γιάννης Δόλας
Ένας αναγεννημένος Ozzy και ένας Ozzy από τα παλιά, είναι αυτό που απορρέει μέσα από το “Patient Number 9”. Το album με εντυπωσίασε καθώς δεν περίμενα τόση ενέργεια από τον ίδιο αλλά και τέτοιο συνθετικό οίστρο (αν πιστέψουμε ότι αυτός έγραψε τα τραγούδια). Η δε πλειάδα των τεράστιων καλλιτεχνών που συμμετέχουν στο δίσκο, βοηθάει τα μέγιστα στο ότι το κάθε κομμάτι δείχνει να έχει τη δική του ταυτότητα ώστε το “Patient Number 9” ν’ ακούγεται σαν ένα σύνολο τύπου Best Of. Τα δώδεκα ουσιαστικά slow / mid tempo κυρίως κομμάτια του album, βασισμένα στη μελωδία αλλά και σε εξαιρετικά κιθαριστικά μέρη, θα μπορούσαν να είναι ο επίλογος μιας αν μη, τι άλλο, ένδοξης πορείας της κορυφαίας ίσως περσόνας που βγήκε μέσα από τη metal μουσική. Που θα σταματήσει όμως πραγματικά αυτή; Ozzy….sorry…God only knows…
Δημήτρης Καζαντζής
Θα πρέπει να αισθανόμαστε πραγματικά ευτυχείς και προνομιούχοι. Ναι…μιλάω για όλους εμάς που γουστάρουμε αυτή τη μουσική. Ο Ozzy δεν είχε κανέναν απολύτως λόγο να ξαναμπεί στο studio και να βγάλει έναν ακόμη δίσκο αλλά το έκανε. Έφερε μαζί του και μερικούς καλεσμένους-μεγαθήρια (Iommi, Clapton, Beck, Wylde) και εγένετο “Patient Number 9”! Φυσικά μην περιμένετε βαρύγδουπους και πομπώδεις χαρακτηρισμούς…τουλάχιστον, όχι από μένα! Ωστόσο, το “Patient Number 9” είναι καλύτερο του “Ordinary Man” και πιθανότατα ό,τι καλύτερο έχει κάνει ο Ozzy μετά το ”Ozzmosis”. Είναι ένα album που σου δίνει την αίσθηση ότι είναι πιο παραδοσιακό, πιο κιθαριστικό, πιο…Ozzy! Χωρίς ιδιαίτερες διαφοροποιήσεις από τον προκάτοχό του αλλά με μία πιο…στοχευμένη συνθετική προσέγγιση. Αυτή την αίσθηση μου αφήνει το ”Patient Number 9”.
Highlight: Το “One Of Those Days” είναι απίστευτη σύνθεση.
Σάκης Νίκας
Όσο και να λατρεύω τον Ozzy, η αλήθεια είναι ότι ο τελευταίος του σπουδαίος δίσκος ήταν το “No More Tears” του 1991. Ακολούθησαν μέτρια έως καλά albums, με το χειρότερο όλων να είναι το σουβέρ “Ordinary Man” που βγήκε πριν δύο χρόνια και περιμέναμε ότι θα ήταν το τελευταίο του. Αυτό δεν έγινε και το “Patient Number 9” είναι γεγονός. Δυστυχώς.
Σε αυτό το δίσκο παίζουν κιθάρες οι Tony Iommi, Zakk Wylde, Jeff Beck, Eric Clapton και Mike McCready, μπάσο ο παλιός γνώριμος Robert Trujillo και drums κυρίως ο Chad Smith με guest τον πρόσφατα εκλιπόντα Taylor Hawkins. Τι να το κάνω όμως όταν η κάκιστη παραγωγή έχει αποστειρώσει πλήρως τον ήχο των τεράστιων αυτών κιθαριστών; Τι να το κάνω από τη στιγμή που έχουν συμβάλλει ελάχιστα έως καθόλου στη διαδικασία γραφής των τραγουδιών;
Για τέταρτο συνεχόμενο album μεγάλο μερίδιο στη σύνθεση έχει ο παραγωγός και για δεύτερο συνεχόμενο η Ali Tamposi που ασχολείται κυρίως με χαζό-pop και χαζό-rap «καλλιτέχνες». Τα τραγούδια και η παραγωγή είναι σε επίπεδα κακού alternative rock και δεν έχουν πάλι καμία σχέση με την ιστορία και το ύφος του τεράστιου αυτού τραγουδιστή. Αν είχε βγει χωρίς το λογότυπο του Ozzy στο εξώφυλλο, δεν θα είχε ασχοληθεί κανείς μαζί του. Τόσο απλά. Σκουπίδι.
Γιώργος Τερζάκης
