Οι Under The Surface είναι ένα εξαιρετικό jazz trio που ανακάλυψα το 2018 στο Athens Jazz Festival όταν και με είχαν εντυπωσιάσει. Σχηματίστηκαν στην Ολλανδία το 2015 από τον ντράμερ Joost Libjaart, τον κιθαρίστα Bram Stadhouders και την τραγουδίστρια Sanne Rambags που όπως έλεγε τότε το πρόγραμμα του φεστιβάλ εκπροσωπούν τρεις διαφορετικές γενιές (1967, 1987 και 1994 αντίστοιχα) αλλά που μέσα από την τέχνη τους βρέθηκαν σε ένα κοινό μουσικό ταξίδι που δεν μπαίνει εύκολα κάτω από συγκεκριμένες ταμπέλες αφού ο αυτοσχεδιασμός κυριαρχεί και τους αρέσει να ξεφεύγουν από τις αυστηρές δομές κανονικών κομματιών. Γι’ αυτό και στα άλμπουμ τους δεν μπορείς να εστιάσεις σε συγκεκριμένες συνθέσεις αλλά αφήνεις ολόκληρη δουλειά τους να σε παρασέρνει, όπως ακριβώς συμβαίνει και στις ζωντανές εμφανίσεις των Under The Surface.
Πλέον έχουν φτάσει στο τρίτο τους άλμπουμ, μια ακόμη πανέμορφη δουλειά, με εξαιρετικές συνθέσεις και απίθανο παίξιμο και από τους τρεις. Θα έλεγα πως είναι λιγότερο avant-garde αυτή τη φορά, με περισσότερες νύξεις σε world αρώματα αφού φαίνεται πως επηρεάστηκαν τα μάλα από τις ζωντανές εμφανίσεις τους σε διάφορες γωνιές του πλανήτη.
Χαρακτηριστικές είναι και οι πιο μαζεμένες διάρκειες αυτή τη φορά αλλά τελικά παραμένουν εξίσου μαγευτικοί σε ότι κάνουν, είτε πρόκειται για τις κιθαριστικές μελωδίες του Stadhouders, είτε για τα διακριτικά μα ουσιαστικά τύμπανα του Lijabaart, είτε φυσικά για τους απίθανους φωνητικούς αυτοσχεδιασμούς της Sanne Rambags η οποία δίνει αυτό το κάτι παραπάνω χωρίς να ξενίζει αφού κινείται με άνεση μεταξύ κανονικού τραγουδιού και ψιθύρων. Το ενδιαφέρον στο δίσκο είναι πως οι στίχοι είναι παλιά ολλανδικά, μια γλώσσα ξεχασμένη εδώ και χίλια χρόνια, που δε τη μιλάει κανείς, ούτε και οι ίδιοι στο σχήμα, αλλά ήταν ένα ακόμα περίεργο πείραμα που δοκίμασαν και τους βγήκε ενισχύοντας ακόμα περισσότερο την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα της μουσικής τους.
