Τον έχουν πολύ εύστοχα χαρακτηριστεί σαν χαμαιλέοντα του Rock καθώς αλλάζει το στυλ του από εποχή σε εποχή αδιαφορώντας για τις μόδες διατηρώντας τη φρεσκάδα του, ενώ καταφέρνει να είναι επίκαιρος.
Στο τελευταίο του άλμπουμ αποδίδει φόρο τιμής στην πατρίδα του, το ιστορικό Detroit και την σπουδαία του μουσική κληρονομιά. Ως εκ τούτου περιλαμβάνει κάποιες διασκευές (“Rock’n’Roll” – The Velvet Underground, “Sister Anne” – MC5, “East Side Story” – Bob Seger,) ενώ ακόμα και τα δικά του ακούγονται σαν να είχαν γραφτεί τις χρυσές δεκαετίες του ’60 και του ‘70. Δεν διστάζει δε να γράψει και ένα στο ύφος της Motown που γεννήθηκε στο Detroit (“$1000 High Heel Shoes”), αλλά και να συμπεριλάβει και το “Our Love Will Change The World”, από μια μπάντα του Detroit πολύ νεότερης γενιάς, τους Outrageous Cherry από τα ‘90s, που έφερε στα μέτρα του.
Μάλιστα, για να πετύχει ακόμα πιο αυθεντικό αποτέλεσμα επιστρατεύει όχι μόνο την αυθεντική Alice Cooper Band (Michael Bruce, Dennis Dunaway, Neal Smith), αλλά και θρυλικές rock φιγούρες που άφησαν το αποτύπωμά τους στη μουσική της πόλης και την αμερικάνικη κουλτούρα εν γένει, όπως για παράδειγμα τον Wayne Kramer (MC5), τον Mark Farner (Grand Funk Railroad) και τον Johnny “Bee” (Detroit Wheels) – η αρχή για αυτές τις συνεργασίες είχε γίνει με το EP “Breadcrumbs”, που προηγήθηκε. Στην παραγωγή για άλλη μια φορά βρίσκεται ο Bob Ezrin που γνώρισε το συγκρότημα μια φορά και έναν καιρό σε μια φάρμα του Detroit και είναι αναμφίβολα ο πρωτομάστορας του “Detroit Stories”.
Η επιστροφή του όμως στον garage ήχο δεν έχει καμία σχέση με το φοβερό και τρομερό “Eyes Of Alice Cooper”, του 2003, που έπαιζε όσο πιο κοντά στο δικό του στυλ των ’70s. Εδώ, ο Alice ακούγεται περισσότερο σαν τα είδωλά του παρά σαν τη δική του προσέγγιση αυτών, προφανώς αυτή είναι και η φιλοσοφία του όλου project. Υπάρχουν αρκετές καλές στιγμές, αλλά σαν σύνολο δεν μπορώ να πω ότι με συγκίνησε και τόσο.
Το άλμπουμ μάλλον δεν θα μπει στα καλύτερα του, ή στα καλύτερα που θα ακούσετε φέτος, αλλά αυτό δεν έχει την παραμικρή σημασία. Πρώτον, γιατί ο Alice έχει πια το δικαίωμα να κάνει ο, τι θέλει χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανένα και να μην χάνει τίποτα από το πόσο cool είναι. Δεύτερον, γιατί δεν θυσιάζει για τίποτα την καλλιτεχνική του έκφραση και στα 50 χρόνια καριέρας του συνεχίζει να πειραματίζεται, χωρίς να φοβάται για το αν θα κάνει καλές δουλειές, ή κακές. Είναι αυθεντικός, σε μια εποχή που αυτό τείνει να εκλείψει . Τρίτον, γιατί είναι μια ασταμάτητη δύναμη και πηγή έμπνευσης ακόμα και σε αυτή την ηλικία και δεν πρόκειται να σταματήσει εδώ. Τέταρτον και τελευταίο, γιατί είναι ο Alice Cooper, έκανε τα πάντα πριν από όλους, τον μιμήθηκαν, τον αντέγραψαν αλλά ποτέ δεν τον ξεπέρασαν. Α, και είναι και σε πολύ καλή φόρμα, μην το ξεχνάμε αυτό – πόσο μεγάλη κομματάρα είναι το “Hanging On By A Thread”…
