Κάποιοι, οι περισσότεροι μάλλον καλλιτέχνες φθάνοντας σε μια κάποια προχωρημένη ηλικία, αποφασίζουν να σταματήσουν, ν’ αράξουν που λέμε. Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι μουσικοί που αραιώνουν κατά πολύ τις δραστηριότητές τους κυρίως όσο αφορά τη δισκογραφία αλλά και τις ζωντανές εμφανίσεις τους. Ελάχιστοι όμως, είναι αυτοί που συνεχίζουν σα να μη συμβαίνει τίποτα.
Ο Alice Cooper, πραγματικά, έχει τρελάνει το σύμπαν! Πριν κάποια χρόνια, πιστέψαμε οι περισσότεροι από τους κοινούς θνητούς, ότι οι Hollywood Vampires ήταν απλά ένα project προκειμένου για κάποια αλλαγή ή επιθυμία για συνεργασία με κάποιους μουσικούς που…ούτε κι εγώ φαντάζομαι τι… Ο Cooperman όχι απλά δεν…αραίωσε, αλλά στα 75 του, εργάζεται διπλά.
Το “Road” είναι το 29ο studio album του και είναι ξεκάθαρο το ότι αποτελεί κάτι σαν συνέχεια του “Detroit Stories” από μουσικής πλευράς τουλάχιστον. Είναι ένα rock and roll του δρόμου. Τα περισσότερα από τα δεκατρία κομμάτια που το απαρτίζουν είναι γραμμένα σε up tempo ρυθμούς με τις κιθάρες των Nita Strauss, Ryan Roxxie και Tommy Henriksen να οργιάζουν τόσο στα riff αλλά κυρίως στα solo που είναι διάσπαρτα στο album. Συνθετικά, το “Road” έχει πάμπολλες στιγμές αποθέωσης του rock and roll. Ξεκινώντας με το “I m Alice”, κομμάτι που κάλλιστα θα μπορεί να ανοίγει τα επερχόμενα Alice Cooper shows και συνεχίζοντας με το “Welcome To The Show” (ή μήπως μ’ αυτό;), δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε τη συνέχεια. Με τα “Go Away”, “White Line Frankenstein”, “Rules Of The Road”, “The Big Goodbye” (ίσως το καλύτερο του album) και όχι μόνο αυτά, ο Alice Cooper παρασύρει τους πάντες στο δικό του δρόμο, ένα δρόμο με εκλεκτούς περαστικούς όπως ο Steven, ο Frankenstein, δηλητηριώδεις αράχνες, σιαμαία μωρά, σκαστούς απ’ το φρενοκομείο, έναν δρόμο όπου ο κίνδυνος δεν είναι τα λάδια στην άσφαλτο αλλά το αίμα.
Αξιοσημείωτη είναι επίσης η συμμετοχή στη σύνθεση του “Road Rats Forever” ενός παλιού γνώριμου, του Dick Wagner.
Οι guest συμμετοχές είναι όπως πάντα πολλές και ενδιαφέρουσες. Εδώ έχουμε τους Roger Glover, Kane Roberts, Bob Ezrin που εκτός από την παραγωγή έχει αναλάβει όλα σχεδόν τα δεύτερα φωνητικά, τον Tom Morello και άλλους.
Το “Road” κλείνει με τη διασκευή του “Magic Bus” των The Who και το μόνο που υπόσχεται είναι μια συνέχεια στην ξέφρενη πορεία ενός τεράστιου καλλιτέχνη, ακούραστου σε “εκνευριστικό” βαθμό και πάντα υγιή σε όλα τα επίπεδα και με κάθε έννοια του όρου. Προσωπικά, δε σταματάω να τον απολαμβάνω!
