Όλοι οι φίλοι του NWOBHM ας κάτσουν εδωνά παραδίπλα, να θυμηθούμε αντάμα το όραμα ενός ανθρώπου… Του Kevin Heybourne. Το ντεμπούτο της μπάντας είχε κυκλοφορήσει τριάντα δύο χρόνια πριν! Σχεδόν με το που κυκλοφόρησαν το άλμπουμ διαλύθηκαν! Είναι απ’ αυτές τις ιστορίες που σηκώνουν πολύ κουβέντα, που ο καθένας στην παρέα αυτή που φτιάξαμε έχει κάτι να πει. Οι ατυχίες και τα ευτράπελα πολλά, μέχρι που ο Kevin αποφασίζει να ξαναρχίσει το 2009 και βρίσκει τρεις μουσικούς στους οποίους μπορεί να στηριχτεί – προς το παρόν; Ο ένας εξ αυτών μάλιστα είναι ο Bill Steer (Carcass) και το τέταρτο άλμπουμ είναι γεγονός!
Το “Dead sea scrolls” ανοίγει… Είναι ένα από τα τέσσερα κομμάτια που είχαν φτιαχτεί παλιά, γύρω στα 1983-84, αναζητήθηκαν, ξανά-δουλεύτηκαν και σερβίρονται δροσερά πλέον. Ωραίο ύφος, μου θύμισε και κάτι από Uriah Heep! Η παραγωγή είναι ζωντανή, η φωνή του Kevin χαρακτηριστική, όπως πάντα. Σε κάποιους ίσως φανεί κάπως όλο αυτό το βάθος, σε κείνους όμως που ακούγοντας το δίσκο έκαναν να, μια έτσι, και τράβηξαν από τη δισκοθήκη το βινύλιο της πρώτης δουλειάς τους, «όλο αυτό το βάθος» είναι βασικό συστατικό.
Θα σας αρέσει σίγουρα το “Witching hour”. Σχεδόν mid-tempo, με διάφορες διακυμάνσεις, τακατάν και ένα ωραίο ρεφρέν, έρχεται να μας φτιάξει, έρχεται να μας κάνει να αισθανθούμε κι άλλο το ένδοξο παρελθόν. Όμορφο σόλο, θεματικό, καψούρικο.
«Παχιά» τραγούδια, όλα πάνω από πέντε λεπτά και μερικά πάνω από έξι και επτά. Πολλά θέματα, πολλές μελωδίες, πολλές αλλαγές. Μην το φοβάστε αυτό το τελευταίο, δεν κουράζουν οι εναλλαγές. Το ένα θέμα αντικαθίσταται από ένα άλλο, ακόμα πιο τραβηχτικό, ακόμα πιο ενδιαφέρον. “Guillotine”, χαρακτηριστικό 6/8 τρεχαντήρι, κάπου μου ήλθαν στο μυαλό και οι Diamond Head. Ξέρετε τι, όταν ακούω τέτοιες μουσικές δεν μπορώ να μην «κοιτάξω προς τα πίσω». Μπορεί η τεχνολογία να έχει κάνει τα όργανα να ακούγονται πολύ πιο τεράστια σε σχέση με τότε, η ψυχή και η έμπνευση όμως είναι «τότε»! Καλώς ορίζουμε και πάλι τους Άγγλους.
Μας λείψατε!
