Η επιστροφή των Γερμανών εγγυάται ένα σύνολο τραγουδιών που θα αρέσουν πολύ στους οπαδούς του Malmsteen, των Rainbow της τελευταίας περιόδου, του AOR (ναι αμέ, γιατί όχι;) και του αρχοντικού Hard Rock. Οι συστάσεις γίνονται από νωρίς, ήδη ακούω το “Fear no evil”, στο ίδιο μοτίβο κι αυτό, ήδη έχω αγαπήσει τα προηγούμενα τρία κομμάτια, ήδη έχω σκεφτεί να ρωτήσω τον αδελφό μου που έχει τρελό κόλλημα με το Σουηδό κιθαρόμαγο «Εεε, θα πέθαινε να τα είχε γράψει αυτός, έτσι;» για να εισπράξω κατά πάσα πιθανότητα κάνα «γαλλικό»… Έχω γράψει για το συγκρότημα αυτό ότι μπορεί να παίξει τα πάντα, το έχει αποδείξει άλλωστε, με τις καταπληκτικές δουλειές του πάνω σε θέματα κλασσικής μουσικής. Εννοείται πάντως πως στο «δώσε κι άλλο πόνο» mid-tempo βαρύ Ροκ βρόχινο υλικό είναι εντελώς στα χωράφια του, έχοντας σαν επιπλέον σύμμαχο τη φοβερή φωνή του Rick Altzi. Ο τύπος είναι πραγματικά άπαιχτος, το λαρύγγι του διαθέτει την απόλυτη χροιά για το «είδος» και οι δυνατότητές του είναι πολλές. Ακούστε τον πως γρεζιάζει στο “Live & learn”… Αυτός είναι ολοκληρωμένος τραγουδιστής, φίλοι μου! Είτε εδώ είτε στους Thunderstone είτε οπουδήποτε αλλού… Φωνάρα…
Πάμε τώρα και στα άσχημα, τα οποία – δυστυχώς – είναι εξωγηπεδικά. Στο επίσημο site της AFM δεν αναφέρεται τίποτα για το καινούργιο άλμπουμ, υπάρχει μόνο το εξώφυλλο και η ημερομηνία κυκλοφορίας του. Το βιογραφικό της μπάντας σταματάει στο “Ride the sky”, τρία χρόνια πριν. Τα ίδια και χειρότερα στην ίδια την επίσημη ιστοσελίδα των At Vance. Δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά. Τα ίδια χάλια και στη myspace σελίδα τους, τα ίδια και στο FB. Είναι που είναι για τα μπάζα η αγορά, αν υφίσταται και τέτοια αδιαφορία, τότε θα βγαίνει το άλμπουμ και θα το ακούνε μόνο αυτοί που το έχουν κυκλοφορήσει… (ΣΣ το κείμενο αυτό γράφτηκε στα τέλη Μαρτίου)
Ξαναγυρίζω στο άλμπουμ, τουλάχιστον εκεί δεν υπάρχουν στραβά, και πέφτω πάνω στο “See me crying”. Οι Snake μπαλαμουτιάζονται κι αυτοί με τον Σουηδό… Ο Altzi Coverdaleιάζει όσο μπορεί, ίσως να πήρε και κάνα τηλέφωνο τον Jorn Lande, και ανεβαίνει στη γέφυρα για να μας αποτρελάνει. Μια και μίλησα για τρέλα, το “Tokyo” είναι τρελά μαγικό! Είναι οι Journey σήμερα, είναι το χιτ που περίμενε είκοσι χρόνια να καταλάβει τα mainstream μέσα. Πρέπει απλά να το ακούσετε!
Το γνωρίζετε ότι οι μουσικοί των At Vance είναι όλοι τους ένας κι ένας, δεν μπορώ όμως να μην ξανασταθώ στον Olaf Lenk… Πραγματικός υπέρ-κιθαρίστας! Τρομερός μουσικός!
