Οι Avatarium είναι πολλά παραπάνω από το female-fronted doom project του Leif Edling.
Με την σπουδαιότερη γυναικεία hard rock φωνή εκεί έξω (Jennie Ann Smith) και την κιθαριστική μεγαλοπρέπεια του έμπειρου Marcus Jidell, οι Avatarium έχουν στις τάξεις τους ένα ζευγάρι (και στη ζωή) που είναι ικανό να δημιουργήσει καταπληκτική μουσική! Και για τρίτη φορά το καταφέρνει και μάλιστα με δυο νέα μέλη (μπάσο και πλήκτρα) που αποδίδουν μέγιστα.
Να ξεκαθαρίσω ότι πλέον ο όρος doom δεν είναι εύκολο να τους αποδοθεί αφού μόνο 2 συνθέσεις ανήκουν στο ιδίωμα. Με το τρίτο τους άλμπουμ οι Avatarium εκπλήσσουν και συναρπάζουν, “βρίσκοντας” τον ήχο τους και αποτίοντας ταυτόχρονα ένα φόρο τιμής στο hard rock των 70’s. Μακριά από το folk/blues doom του τεράστιου άλμπουμ τους “Girl With The Raven Mask”, ο δίσκος ανοίγει με το up tempo “Into the fire / Into the storm”, μια Deep Purple σύνθεση με ψήγματα στων συμπατριωτών τους Grand Magus, ενώ το “The Starless Sleep” που ακολουθεί είναι η συνεύρεση των Blue Oyster Cult με τους Abba (70’s δεν είναι και αυτοί;) και το αλά Blackmore solo του Jidell είναι υπέροχο. Πρώτη σύνθεση, όχι από τον Leif Edling στην ιστορία του συγκροτήματος, το “Road to Jerusalem” πιστεύω ότι θα γούσταρε πολύ να το τραγουδήσει ο Robert Plant, ενώ στη συνέχεια ακολουθεί το 9λεπτο progressive doom έπος “Medusa Child” που δικαιολογεί ταυτόχρονα το εξώφυλλο και τον doom χαρακτηρισμό του άλμπουμ. Στις φλέβες του “Sky At The Bottom Of The Sea” ρέει το “Easy Livin΄” των Uriah Heep και το ρεφραίν είναι υπέροχα εθιστικό και ανεβαστικό. To “When Breath Turns To Air” το έγραψε ο Jidell και αφορά το χαμό του πατέρα του. Στα πρότυπα του “When A Blind Man Cries” είναι η συγκινητική και ευαίσθητη στιγμή του άλμπουμ. Λίγο πριν το τέλος το “A Kiss From The End Of The World” αποτελεί το μόνο καθαρόαιμο doom κομμάτι που θα μπορούσε να έχει συμπεριληφθεί στο προηγούμενο άλμπουμ τους. Πολύ δυνατό, μας οδηγεί στο κλείσιμο με την ομώνυμη instrumental σύνθεση που ουσιαστικά σου επιβεβαιώνει και αποτυπώνει στη μνήμη το πανέμορφο ταξίδι των προηγούμενων περίπου 40 λεπτών που μόλις έζησες.
Υπόδειγμα μπάντας που κυκλοφορεί ποιοτικές δουλειές, εξελίσσεται και τα δίνει όλα και στα live όπως απέδειξε και στη χώρα μας το 2016.
Σίγουρα στο top 5 της χρονιάς!
Εναλλακτικός τίτλος: Κι αν είμαι ροκ μη με φοβάσαι.
