Σε όποιον αρέσουμε για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε, τραγουδούσε η Δήμητρα Γαλάνη πίσω στη δεκαετία του 80 και νομίζω ότι η συγκεκριμένη φράση ταιριάζει γάντι στην περίπτωση του Axel Rudi Pell. Όλα αυτά τα χρόνια ο Γερμανός κιθαρίστας έχει κυκλοφορήσει πάρα πολλούς δίσκους που διακρίνονται από μία αναμφίβολη συνθετική ποιότητα, ευφάνταστα κιθαριστικά solos (εμπνευσμένα από τη μεγάλη του Blackmore Σχολή) και αξιοπρόσεχτες παραγωγές. Επιπλέον, όλοι οι τραγουδιστές που έχουν περάσει από τις τάξεις του συγκροτήματος ήταν εξαιρετικοί αλλά θα πρέπει για μία ακόμη φορά να υπογραμμίσω ότι ο Johnny Gioeli –βρίσκεται στη μπάντα τα τελευταία 15 χρόνια- είναι μακράν ο καλύτερος! Από την άλλη, βέβαια, από τα μέσα της δεκαετίας του 90 και μετά αν ακούσεις ένα οποιοδήποτε album του Pell είναι σαν να τα έχεις ακούσει όλα. Δηλαδή, έχουν μια παρόμοια αισθητική και ατμόσφαιρα (διάολε, ακόμη και τα εξώφυλλα σε μπερδεύουν) που μπορεί να ξενίσουν εκείνους που ψάχνουν ηχητικές καινοτομίες.
Το “Circle of the Oath” δεν αποτελεί εξαίρεση. Είναι, ξανά, συνθετικά εντυπωσιακό, η μπάντα παίζει άριστα, ο Pell βγάζει μάτια, ο Gioeli ανεβάζει με τη βραχνή χαρακτηριστική χροιά της φωνής του όλα τα τραγούδια και γενικά πρόκειται για μία όχι μόνο αξιοπρόσεχτη δουλειά αλλά για μία κυκλοφορία που, επαναλαμβάνω, θα ικανοποιήσει στο έπακρο τους παραδοσιακούς λάτρεις του μελωδικού metal. Παραδόξως, το ομώνυμο κομμάτι έχει ένα Zeppelin-ικό intro ενώ και το “World of Confusion” που κλείνει το δίσκο είναι το αδελφάκι του “The Masquerade Ball”.
Ο Axel Rudi Pell καλύπτει ένα δυσαναπλήρωτο κενό από τη στιγμή που ένας μαυροφορεμένος μάγος της κιθάρας αποφάσισε να παρατήσει την εξάχορδη θεά, να πιάσει το banjo και να ασχοληθεί με τη…βουκολική παράδοση.
Highlight: Πρέπει να πω ότι το συγκεκριμένο εξώφυλλο μου άρεσε περισσότερο από όλα τα τελευταία που μου έρχονται στο νου από τον Pell.
