Είχα την τύχη να είμαι στους λίγους εκλεκτούς που είδα τους Beggars (τότε Beggar’s Blues Diary) στο αμφιλεγόμενο Rockwave του 2014. Αλήτικο hard rock που έβγαζε φωτιές και ειδικά κάτω από τον καυτό ήλιο της Μαλακάσας επί 2 (!), από ένα Αθηναϊκό τρίο στο οποίο δεν είχα αφιερώσει πολύ χρόνο. Ξαναβρεθήκαμε με το πολύ καλό “Devil’s Highway” το οποίο είχε διανεμηθεί με το τεύχος Απριλίου του 2015, του Metal Hammer. Η ανάθεση για κριτική του νέους τους, 5ου άλμπουμ με χαροποίησε ιδιαίτερα γιατί ήθελα να ακούσω που βρίσκεται το συγκρότημα μετά από 3 χρόνια και με μεταγραφή νέου μέλους στα τύμπανα…
Το τρίο των Γιάννη, Chili, και Πέτρου πιάνουν κορυφή και κυκλοφορούν ένα συναρπαστικό δίσκο, με μηδέν filler. Μηδέν filler!
Δύο δυναμίτες βρίσκονται στην αρχή του δίσκου. Τα “Book of days” και “The day I lost my head” , είναι heavy, catchy, αβίαστο rock’n’roll. Αμέσως παρατηρείς ότι η παραγωγή είναι εξαιρετική (διαυγής και αλήτικη συνάμα) και ότι έχει γίνει τρομερή δουλειά στα φωνητικά. Οι συνθέσεις ακολουθούν classic rock φόρμες, τα riff είναι ξυράφια και το rhythm section κατεδαφίζει κτίρια. Μια ανησυχία με κατέβαλε, εφόσον πολλές φορές ένα άλμπουμ ξεκινάει με τους καλύτερους οιωνούς και καταλήγει μια συμπαθητική κυκλοφορία με 2-3 κομματάρες. ΔΕΝ ισχύει για το “The day I lost my head”.
Ακολουθεί το αριστοτεχνικά τοποθετημένο κιθαριστικό instrumental “Intersolar Traveller”, και στην συνέχεια το αγαπημένο μου “Game” με το μπάσο να πυροβολεί από την αρχή, και το κομμάτι να εξελίσσεται σε ένα τσαμπουκαλεμένο ύμνο. Το “Medusa”, θυμίζει Ελλάδα, είναι ψυχεδελικό, επηρεασμένο από VIC, και χωρίζει τον δίσκο στην μέση.
Το “Fuck you” του “Blind” θα το λατρέψετε (τι riffara πάλι…), ενώ με το “You break me, you shake me” μπορώ άνετα να φανταστώ την Salma Hayek στο Titty Twister, να χορεύει έναν extra χορό πριν την σκηνή με τον κροταλία (“From Dusk till Dawn”).
Το “Chief Commander 1945-2015” αναφέρεται στο θεό Lemmy, ένας στακάτος φόρος τιμής σε αυτή την τεράστια rock’n’roll προσωπικότητα.
Φινάλε με την πιο progressive – blues στιγμή του δίσκου. Το “Genesis” είναι μια μπαλαντοειδής σύνθεση που απαιτεί πολλές ακροάσεις και θα σας συνεπάρει με το συγκλονιστικό τρίλεπτο σόλο του.
Μέχρι νεωτέρας, ο καλύτερος heavy rock δίσκος του 2018.
