Είναι γεγονός πως το doom metal γνωρίζει δόξες την τελευταία δεκαετία και ακόμη περισσότερο οι female fronted μπάντες.
Λογικό, πολλές κυκλοφορίες να μην πρωτοτυπούν, άλλες να αναμασούν μεγαλεία των 70’s, ενώ ευτυχώς, υπάρχουν ακόμη πολλές καλοδουλεμένες, που κρατάνε ψηλά το επίπεδο και το ενδιαφέρον των οπαδών του είδους. Το “Anatomical Venus” των Black Mοth δεν ανήκει σε καμιά από τις παραπάνω κατηγορίες. Το τρίτο άλμπουμ τους, είναι αυτό που θα τους κάνει ευρύτερα γνωστούς και όχι μόνο. Το “Anatomical Venus” είναι ο δίσκος που παίρνει το Doom από το χεράκι για να το οδηγήσει σε νέα μονοπάτια. Και δίσκοι αυτής της κατηγορίας είναι πλέον πολύ σπάνιοι.
Το κουιντέτο από το Leeds με καπετάνισσα την Harriet Hyde, σκληραίνει τον ήχο του, ενώ ταυτόχρονα γράφει τα πιο μελωδικά τραγούδια που έχει γράψει ποτέ. Το μπόλιασμα με L7 και Nirvana, πατώντας στις γερές βάσεις των Sabbath (όπως και τα δυο προηγούμενα άλμπουμ τους) φθάνει στο αποκορύφωμα του. Σημαντικό ότι εδώ δεν έχουμε κάποια απομίμηση Ozzy φωνητικών και το γκρουπ δεν γυρίζει στα 70’s και στα 60’s. Το “Istra” αποτελεί ιδανικό άνοιγμα, σε συνεπαίρνει με τα ξεσπάσματά του και ορίζει το ύφος και την συνοχή του άλμπουμ. Το παιχνιδιάρικο riff του “Moonbow” που ακολουθεί, είναι grunge των 90’s και εντέλει θα οδηγήσει σε ένα κορυφαίο stoner ρεφραίν. Κάθε τραγούδι έχει αυτό το κάτι που ξεχωρίζει και δεν μας φτάνει ο χώρος για να περιγραφούν τα πάντα.
Μέχρι και το “Pig men” (μην ξεχνάτε ότι πλην της Harriet υπάρχει και γυναίκα κιθαρίστρια), ο δίσκος είναι συναρπαστικός και καινοτόμος. Αλλαγές, κλεισίματα, drumming αλλά κυρίως τα riff και τα φωνητικά της Harriet, είναι όλα εξωπραγματικά.
Δίσκος της χρονιάς; Είναι πολύ νωρίς. Aκούστε το όμως οπωσδήποτε.
