Ήταν Γενάρης του 2019 όταν είχαμε δει ζωντανά τους Blood Ceremony στο Fuzz, ένα υπέροχο live που είχε καλύψει ισόποσα τα τέσσερα πρώτα άλμπουμ του σχήματος. Τότε είχαν περάσει ήδη τρία χρόνια από την τελευταία τους δουλειά και οι ίδιοι με χαρά είχαν παρουσιάσει για πρώτη φορά το κομμάτι “Lolly Willows” από το επερχόμενο νέο άλμπουμ. Δυστυχώς, η πανδημία είχε άλλα σχέδια και έπρεπε να περάσουν άλλα τέσσερα χρόνια μέχρι το άλμπουμ να κυκλοφορήσει.
Το “The Old Ways Remain” είναι πλέον γεγονός και η πέμπτη ολοκληρωμένη δουλειά των Καναδών occult rockers στέκεται άξια δίπλα στις τέσσερις προηγούμενες και το μπάσιμο του “The Hellfire Club” δεν αφήνει περιθώρια για αμφιβολίες, ένα acid rock κομμάτι που δίνει αμέσως τον τόνο. Στακάτο rhythm section, όμορφο κιθαριστικό riffing από τον Sean Kennedy και μια παραγωγή ζεστή μα καθαρή (υπεύθυνος ο Paul Kehayas), σίγουρα πιο δουλεμένη με το παράξενο για μένα τελικό αποτέλεσμα που είχε το “Lord Of Misrule” το 2016. Στο δεύτερο κομμάτι “Ipsissimus” γίνεται ακόμα πιο έντονη η hard rock προσέγγιση αλλά είναι το “Eugenie” που μοιάζει να έχει βγει κατευθείαν από μια 70ς retro φαρέτρα, με τη ζεστή μπασογραμμή και το φλάουτο από πίσω να δίνουν το έναυσμα για αργό λίκνισμα και σε παρασέρνει για έξι λεπτά. Το “Lolly Willows” ανεβάζει και πάλι το tempo ενώ το “Powers of Darkness” κλείνει όμορφα την πρώτη πλευρά του βινυλίου.
Ήδη ο δίσκος με έχει κερδίσει καθώς ξεκινά το “The Bonfires at Belloc Coombe” αλλά να, που εδώ έχουμε την αγαπημένη μου στιγμή, ένα ολοκληρωμένο κομμάτι χωρίς περιττή νότα και την Alia O’Brien να δίνει μια υπέροχη ερμηνεία παίζοντας με τις εναλλαγές του ρυθμού. Από κει και πέρα σχεδόν στο ρελαντί θα έρθουν να κουμπώσουν και οι υπόλοιπες συνθέσεις, με μία εξ αυτών, το “Mossy Wood”, να είναι γραμμένο από την Amy Bowles που αν έχω καταλάβει σωστά σχετίζεται με τον Sean Kennedy.
Συνολικά θα έλεγα πως είναι ένας άρτιος acid folk rock δίσκος, αρκετά εκλεπτυσμένος, με τα δεύτερα όργανα (βιολί, σαξόφωνο, κάποια σύνθια) να δίνουν το κάτι παραπάνω πέρα από το αναμενόμενο ήχο του φλάουτου και το retro hard rock του σχήματος να αγκαλιάζει κάποιες συνθέσεις με μελωδική, σχεδόν pop, ματιά κάνοντας το τελικό αποτέλεσμα ακόμα πιο οικείο στον ακροατή και ας μιλούν οι στίχοι για αρχαίες τελετές στην ομίχλη…
