Κλασικό κλισέ και χιλιοειπωμένο… το πρώτο άλμπουμ για το συγκρότημα μετά από 19 χρόνια. Τότε, δεν υπήρχε Rockpages.gr, οπότε δεν έχουμε ξαναγράψει ποτέ κριτική για νέο άλμπουμ Blue Öyster Cult … εντυπωσιακό, αλλά αληθινό.
Υπήρξε ένα τεράστιο διάστημα όπου ακούγαμε φήμες και διαβάζαμε συνεντεύξεις των Blue Öyster Cult όπου έλεγαν ότι δεν υπάρχει ενδιαφέρον για ένα νέο άλμπουμ από το συγκρότημα (αν είναι δυνατόν!) από οποιαδήποτε εταιρεία (αν είναι δυνατόν επί 2!), οπότε έπαιζαν συναυλίες με το γνωστό και πολύ αγαπητό back catalogue των 18-19 άλμπουμ, με 2 νέα μέλη, τον Jules Rhadino και τον Richie Castellano και στο μπάσο μπαλαντέρ τον Danny Miranda και τον Kashim Sulton.
Ευτυχώς, όπως φαίνεται πρόσφατα αυτό το ενδιαφέρον δημιουργήθηκε από μια εταιρεία, η οποία είναι μανούλα στο να μαζεύει ιστορικά και σπουδαία συγκροτήματα στο roster της, Frontiers, όχι μόνο για το στούντιο, αλλά και για μια σειρά από ζωντανά ηχογραφημένα άλμπουμ.
Το “The Symbol Remains” λοιπόν είναι καλύτερο από το “Curse Of The Hidden Mirror” που προηγήθηκε και αυτό είναι σίγουρα μια μεγάλη ανακούφιση. Βέβαια, μια μπάντα, η οποία έχει 50 χρόνια στο σανίδι δεν θα την κρίνεις από το πιο πρόσφατο άλμπουμ της, σε καμία περίπτωση. Ωστόσο, τα πράγματα δεν είναι τόσο άσκημα εδώ, γιατί αυτό το άλμπουμ είναι καλό. Μπορεί να έχει μερικά “airball” ας πούμε μέσα, ή καναδυο τραγούδια που απορείς γιατί μπήκαν στο άλμπουμ, αλλά σέβεται και είναι πιστό στις ρίζες της μπάντας και στο μεγαλύτερο μέρος του είναι ένα χαρακτηριστικό Blue Öyster Cult άλμπουμ στο μεγαλύτερό του μέρος. Το καλύτερο κομμάτι είναι το “The Alchemist”, με έναν Eric Bloom εξαιρετικό, ανατριχιαστικό, σατανικό, που σου κάνει το αίμα να παγώνει στις φλέβες και με ένα πάρα πολύ ωραίο βίντεο με μια μοναδική σκοτεινή ατμόσφαιρα να αναδύεται. Προς το τέλος έχει κι ένα σημείο που παίζουν πάρα πολύ γρήγορα, λες και είναι άλλο συγκρότημα. Μου θύμισε πάρα πολύ το “Harvest Moon” από το “Heaven Forbid”, που ξεκινάει σαν mid tempo και μετά γίνεται πανικός, αλλά αυτό είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό σε αυτό το άλμπουμ.
Μεγάλη έκπληξη το ότι ο Richie Castellano αναλαμβάνει φωνητικά σε τρία τραγούδια, το “Tainted Blood”, το “The Machine” και το “The Return Of St. Cecilia” και αποδεικνύεται ως ένας άσος στο μανίκι για το συγκρότημα. Έτσι, η παλιά καλή συνταγή με τους πολλαπλούς τραγουδιστές συνεχίζεται με κάποιον άλλον πέραν των Dharma-Bloom, όπως έκαναν παλαιότερα με τον Allen Lanier και Albert Bouchard. O Castellano δεν έχει μια τόσο ιδιαίτερη φωνή, αλλά τα καταφέρνει πάρα πολύ καλά και τα κομμάτια στα οποία τραγουδάει είναι από τα καλύτερα του άλμπουμ.
Από εκεί και πέρα, το “Box In My Head” το βρήκα ενδιαφέρον γιατί μου θύμισε “60s και παλιότερους Blue Öyster Cult. Οπότε, το βάζω κι αυτό μέσα στο κλασικό, παραδοσιακό DNA του γκρουπ. Μου άρεσε πάρα πολύ το “Secret Road” με τον Buck στα φωνητικά, αλλά βρήκα εντελώς περιττό το “Train True (Lenny’s Song)” και δεν με εντυπωσίασε καθόλου το “Florida Man”. Το “Nightmare Epiphany” χαρακτηρίζω «περίεργο», αλλά σε όλη τους την καριέρα οι BOC είχαν περίεργα κομμάτια, με ή χωρίς εισαγωγικά, όπως θέλετε το παίρνετε αυτό, με κομμάτια, ή ακόμα και με άλμπουμ ολόκληρα, που θα έλεγε κανείς «ώπα, τι είναι αυτό που έβγαλαν τώρα;», όπως τα “Mirrors”, “Spectres”, οπότε ας μην μας κάνει εντύπωση αυτή η περίπτωση. Στιγμές που σου φαίνεται ότι ξεφεύγουν, όμως τελικά έχουν τη δική τους νομοτέλεια και βρίσκουν τη θέση τους μέσα σε ένα άλμπουμ. Πάντως, στο συγκεκριμένο τραγούδι, αν δεν υπήρχαν τα κλασσικά γεμάτα δεύτερα φωνητικά του Buck Dharma, μάλλον δεν θα το πρόσεχα.
Μου άρεσε ακόμα “Edge Of The World”, που θυμίζει Αμερικάνικη pop δεκαετίας ’80,κάτι που δεν είναι κακό απαραίτητα, εφόσον ο Eric Bloom είναι σε καλή κατάσταση και έχει ωραίο ρεφρέν.
Γενικά, οι εντυπώσεις μου από το άλμπουμ είναι καλές. Το “Symbol Remains” είναι ένα αξιοπρεπές άλμπουμ, σίγουρα δεν θα αναμετρηθεί ποτέ με τα καλύτερα των BOC, κάτι τέτοιο θα ήταν πολύ αισιόδοξο και πολύ δύσκολο να συμβεί. Το σημαντικό όμως είναι ότι το συγκρότημα μετά από τόσα χρόνια δισκογραφικής απουσίας βγάζει καλό άλμπουμ και όχι κακό, ή αδιάφορο. Αυτό θα ήταν πολύ άσχημο. Επίσης, δείχνει ότι υπάρχει κρυμμένη μια δημιουργικότητα στο συγκρότημα και μακάρι να την αναπτύξει, να βγάλει και κάτι άλλο και γιατί όχι ακόμα καλύτερο. Ακόμα, φαίνεται πως υπάρχει η διάθεση για πειραματισμούς, νέες ιδέες και γενικότερα αυτό φανερώνει μια εξέλιξη.
Θα ήθελα επίσης να τονίσω πως το βίντεο κλιπ του “The Alchemist” είναι εξαιρετικό. Είναι πάρα πολύ σπουδαίο στις μέρες μας συγκροτήματα-σημαίες της μουσικής μας να βγάζουν ωραία βίντεοκλιπ και όχι φτηνιάρικα. Όχι ξεπέτες. ‘Οχι κάτι του τύπου με τη μπάντα να παίζει στο στούντιο, αλλά κάτι το οποίο να δίνει μια ατμόσφαιρα, να έχει ένα σενάριο και μια ιστορία η οποία να εξελίσσεται και να αποδίδεται με κάποιο τρόπο που να ταιριάζει στο κομμάτι. Πραγματικά, αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στο συγκρότημα για όλο αυτό το concept. Όπως και για το ότι έστω σε ένα κομμάτι επιστρέψει ο Albert Bouchard και παίζει cowbell και τραγουδά (“That Was Me”).
Το μόνο αρνητικό, το είχα πει από την αρχή μόλις το είδα, είναι το εξώφυλλο, το οποίο δεν είναι Blue Öyster Cult, είναι copy/paste από κάποιο template της Frontiers , τα χρώματα είναι ίδια με άλλα 10-15 που έχει κάνει η εταιρεία, το πιο χαρακτηριστικό που μου έρχεται στο μυαλό είναι το νέο άλμπουμ των Tokyo Motor Fist (δισκάρα)! Έχει βέβαια το σύμβολο του Κρόνου –αλίμονο αν έλειπε κι αυτό- αλλά, λείπει το μυστήριο, λείπει η ίντριγκα, λείπει ένα υπονοούμενο, κάτι κουφό, κάτι μυστήριο, κάτι διαστημικό, κάτι απόκοσμο… όπως μας έχουν συνηθίσει στα περισσότερα εξώφυλλά τους οι Blue Öyster Cult.
Πάντως, το συγκρότημα αντέχει στον χρόνο και μαζί του κι εμείς. Χαιρόμαστε που δίνουν ένα δυναμικό παρόν με ένα καλό άλμπουμ και ελπίζουμε να μην είναι το τελευταίο. Η αγαπημένη μας μουσική έχει ανάγκη τους ήρωές της.
