Ο Bruce Springsteen ήταν πάντα ένας τραγουδοποιός που έμπαινε στο studio μόνο αν είχε κάτι ουσιαστικό να πει, κάτι σημαντικό να γράψει, κάτι που –έστω και ελάχιστα- θα επηρέαζε και θα προβλημάτιζε τα εκατομμύρια πιστών οπαδών τους σε όλο τον κόσμο. Παραμένει ένας πολιτικοποιημένος καλλιτέχνης που δεν δίστασε ποτέ να εκφράσει την ανάγκη αναγέννησης ενός ολόκληρου έθνους ύστερα από την 11η Σεπτεμβρίου (“The Rising”), την αποστροφή του για την πολιτική του Bush (“Magic”), την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο με την ανάδειξη του Obama (“Working On A Dream”)…
Στο “Wrecking Ball” συναντάμε έναν οργισμένο, έναν απογοητευμένο, αν προτιμάτε, Springsteen. Οι στίχοι του αντανακλούν τη διάψευση των προσδοκιών ενός ανθρώπου ο οποίος βλέπει έναν οικονομικό πόλεμο να έχει καταβαραθρώσει το ηθικό και το φρόνημα των Αμερικανών πολιτών. Τώρα, όμως, ο Springsteen δεν τραγουδάει μόνο για τους αδικημένους από την όλη κατάσταση (όπως έκανε, άλλωστε, τα 40 αυτά χρόνια) αλλά ρίχνει τα βέλη του στους υπεύθυνους για την όλη κατάσταση, δηλαδή τους πολιτικούς και τους μεγαλοτραπεζίτες.
Μουσικά, το “Wrecking Ball” φέρει φυσικά τη σφραγίδα του Springsteen αλλά αυτή τη φορά είναι εμπλουτισμένο με αρκετά gospel και Ιρλανδέζικα folk στοιχεία. Ο δίσκος έχει αρκετά σημεία που θυμίζουν τα “Seeger Sessions” του 2006 ενώ ορισμένες μοντέρνες ηλεκτρονικές λούπες δεν ακούγονται διόλου παράταιρες. Κατά την προσωπική μου άποψη, η εισαγωγή όλων αυτών των gospel και folk στοιχείων υποδηλώνουν την έμμεση ανάγκη του Αφεντικού να δώσει κατά κάποιο τρόπο βήμα στις μειονότητες των ΗΠΑ που τόσο πολύ βάλλονται. Έτσι το εκλαμβάνω…
Ο δίσκος μπορεί άτυπα να χωριστεί σε δύο μέρη: Το μεγαλύτερο μέρος αποτυπώνει έναν –όπως είπαμε παραπάνω- οργισμένο, απογοητευμένο, δυσοίωνο τόνο για μία πραγματικότητα που απαιτεί δραστικά μέτρα και κοινωνική δράση από όλους για να ανακτηθεί η χαμένη αξιοπρέπεια των πολιτών. Στο τέλος, όμως, υπάρχει μία τριάδα κομματιών που αφήνουν μία αχτίδα ελπίδας για το μέλλον και ίσως δείχνουν το δρόμο για το επόμενο δισκογραφικό βήμα του Springsteen. Όπως και να έχει, το “Wrecking Ball” είναι εξαιρετικό και φανερώνει την ευαισθησία ενός ανθρώπου που στα 62 του συνεχίζει να είναι μουσικά ενεργός και το πιο σημαντικό…έχει κάτι
ουσιαστικό να πει!
Highlight: Το σαξόφωνο του μακαρίτη Clarence Clemons ακούγεται για τελευταία φορά στο “Wrecking Ball”.
