Τι ωραίο να ξεκινά η χρονιά με ένα εξαιρετικό άλμπουμ από ένα ιδίωμα που προσωπικά για μένα λίγα πράγματα προσφέρει τα τελευταία χρόνια. Ελάχιστα είναι τα συγκροτήματα στο χώρο του progressive που πλέον λένε κάτι στα αυτιά μου. Ένα από αυτά είναι και οι Αυστραλοί Caligula’s Horse. Έτσι με το που εντόπισα την νέα τους δουλειά έπεσα με τα μούτρα.
Τέσσερα χρόνια έχουν περάσει από την προηγούμενη δουλειά τους, το “Rise Radiant” του 2020, με κυριότερο λόγο της καθυστέρησης αυτής να είναι η πανδημία. Αυτό όμως έδωσε και τον χρόνο στο συγκρότημα να ανασυνταχθεί. Πρώτο σημείο αναφοράς είναι η απόφαση του σχήματος να πορευτεί μόνο με έναν κιθαρίστα, το ιδρυτικό μέλος τους Sam Vallen, από την έναρξη του και αυτό κάνει την διαφορά στον ήχο τους.
Τι πάει όμως να πει αυτό; Όποιος γνωρίζει το παρελθόν τους ξέρει τον καταιγισμό από riff που οι συνθέσεις τους περιλάμβαναν, σε βαθμό να φλερτάρουν έντονα με το djent. Αυτό λοιπόν εδώ δεν ισχύει. Η μελωδία είναι πανταχού παρούσα και για πρώτη φορά τολμώ να πω ότι η δουλειά του Vallen αναπνέει πραγματικά. Τρανταχτό παράδειγμα οι πιο μακροσκελείς συνθέσεις που ανοίγουν και κλείνουν το άλμπουμ, τα “The World Breathes With Me” και “Mute” αντίστοιχα όπου καταπληκτικές μελωδίες παρασύρουν τον ακροατή.
Σπάνια μια δουλειά που περνάει την μια ώρα μου κρατά την προσοχή. Όμως το “Charcoal Grace” το κατάφερε αυτό. Η έξυπνα τοποθετημένη σουίτα του άλμπουμ στα μισά αυτού με τέσσερις συνθέσεις κρατά μια άρτια ισορροπία. Ίσως το μοναδικό κομμάτι που βρίσκεται πιο κοντά στο παρελθόν τους να είναι το “Golem” το οποίο όμως προσωπικά βρήκα το λιγότερο ενδιαφέρον του άλμπουμ. Οι καταπληκτικές συνθέσεις δένουν αρμονικά με την φωνή του Jim Grey που για άλλη μια φορά κάνει φοβερή δουλειά.
Ίσως να είναι νωρίς όμως για εμένα το “Charcoal Grace” θέτει ήδη υποψηφιότητα για ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιά στο progressive αλλά και γενικά.
