Πρέπει να έχω χρόνια να ασχοληθώ σοβαρά με μια νέα κυκλοφορία των Cradle Of Filth. Εννοώ δηλαδή να κάτσω να την ακούσω αρκετά και εν τέλει να την αγοράσω, όπως είχα κάνει σε παλιότερες περιπτώσεις. Ίσως επειδή δεν με ενθουσίασαν και πολύ στις τελευταίες δουλειές τους, ίσως και επειδή δεν μου λένε και πολλά πλέον σε σχέση με το παρελθόν. Το ίδιο εν τέλει συνέβη και με τη δέκατη τρίτη full-length δισκογραφική τους απόπειρα.
Με ένα τίτλο μάλλον διαφορετικό και πολύ πιο πεσιμιστικό απ’ ότι μας έχουν συνηθίσει, καθώς και ένα από τα πιο ακραία εξώφυλλα που μας έχουν παρουσιάσει, το “Existence Is Futile” είναι ένα πολυεπίπεδο χωνευτήρι διάφορων μουσικών επιρροών. Κάτι που έτσι κι αλλιώς συμβαίνει εδώ και χρόνια στις κυκλοφορίες του συγκροτήματος, αφού το καθαρά black είναι παλιά ιστορία. Ουσιαστικά μιλάμε για ένα symphonic metal album σε κατά κύριο λόγο mid-tempo ταχύτητες. Τα γκάζια που υπάρχουν σε σημεία είναι σε thrash απόχρωση, ενώ δεν λείπουν και αρκετές heavy πινελιές σε μερικά πολύ ωραία riffs και μελωδίες.
Τα πλήκτρα δημιουργούν μαγευτικές gothic ατμόσφαιρες, στις οποίες συμβάλλει πολύ όμορφα η Anabelle Iratni, στην πρώτη της συμμετοχή στο συγκρότημα. Ο Dani Filth βέβαια δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι διαφορετικό από αυτό που περιμένουμε όλοι και ομολογώ ότι μέχρι και σήμερα εντυπωσιάζομαι από τα απόκοσμα φωνητικά του ενώ χρησιμοποιεί σε αρκετά σημεία και πιο θεατρικά σε στυλ απαγγελίας που ταιριάζουν άψογα με την γενική ατμόσφαιρα που αποπνέει ο δίσκος.
Βέβαια στην αρχή έγραψα ότι δεν ενθουσιάστηκα και παρ’ όλη την καλή δουλειά που έχει γίνει εδώ, αυτή είναι η αλήθεια. Το “Existence Is Futile” έχει έντεκα τραγούδια (εννιά στη βασική έκδοση συν δύο bonus) και τρία σύντομα intros/ιντερλούδια και διαρκεί μία ώρα και δέκα λεπτά. Όσοι έχετε διαβάσει κι άλλα κείμενά μου, θα το έχετε βρει κουραστικό να γκρινιάζω συνέχεια γι’ αυτό το θέμα αλλά δύσκολα θα μπορέσει να μου κρατήσει το ενδιαφέρον μια τόσο μεγάλη (για τα δικά μου δεδομένα) κυκλοφορία. Το ότι έκοψα την ακρόαση δυο φορές για να δω τα νέα επεισόδια του The Sinner και του Hawkeye, νομίζω τα λέει όλα.
Ίσως είναι και το γεγονός ότι έστω και ξεχωριστά, δεν βρήκα κάποιο τραγούδι να με εντυπωσιάσει και να με κάνει να προσηλωθώ περισσότερο σε αυτό που άκουγα. Επίσης, όπως είπα και στην αρχή, δεν μπορώ να το συγκρίνω με τις τελευταίες δουλειές της μπάντας αφού δεν τις θυμάμαι. Μπράβο τους όμως που τριάντα χρόνια μετά την ίδρυσή τους ακούγονται τόσο δημιουργικοί. Πιστεύω πάντως ότι το “Existence Is Futile” είναι ένα ωραίο symphonic metal album, με την απαραίτητη προσθήκη extreme στοιχείων, και οι οπαδοί των COF θα το βρουν πιο ενδιαφέρον από εμένα.
