Τι καθορίζει ένα μεγάλο συγκρότημα; Η ποιότητα της μουσικής του; Τα χρόνια παρουσίας στη σκηνή; Η επιδραστικότητα; Σίγουρα όλα αυτά και παραπάνω, στα οποία θέλω να προσθέσω και τη διαχείριση δύσκολων στιγμών. Οι Dark Tranquillity την τελευταία τετραετία πέρασαν πολλά. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα είδαν δύο ιδρυτικά μέλη και βασικούς συνθέτες να φεύγουν από τη μπάντα, ο καθένας για δικό του λόγο.
Οι κιθαρίστες Martin Henriksson και Niklas Sundin (συνεχίζουν ως manager και γραφίστας για τη μπάντα αντίστοιχα) αποχώρησαν και έδωσαν τη θέση τους στους Christopher Amott (ex-Arch Enemy, ex-Armageddon) και Johan Reinholdz (Andromeda, Nonexist) ενώ στη θέση του μπάσου μπήκε ο παλιόφιλός τους Anders Iwers (Ceremonial Oath, Tiamat, ex-In Flames) που μας είχε συστηθεί με το “Atoma” του 2016. Το αποτέλεσμα; Ένα καταπληκτικό album, νούμερο δώδεκα στην ιστορία τους.
Από τις πρώτες νότες του εναρκτήριου “Phantom Days” οι εντυπώσεις είναι θετικότατες, με τις χαρακτηριστικές μελαγχολικές μελωδίες να πρωταγωνιστούν. Στο “Moment”, οι DT κοιτάνε λίγο πίσω. Όπως είχα αναφέρει και στην live streaming προακρόαση του album, τα “Projector” και “Haven” στοιχεία είναι πιο έντονα από ποτέ. Ένας δίσκος γεμάτος φοβερές μελωδίες και φυσικά με τον τεράστιο Mikael Stanne να μας θυμίζει το γιατί είναι τόσο τρομερός τραγουδιστής, αφού τα καθαρά φωνητικά του που επανέρχονται για τα καλά είναι μαγεία.
Άλλο χαρακτηριστικό; Οι κιθάρες. Πολύ διαφορετικοί κιθαρίστες οι Amott/Reinholdz από τους Henriksson/Sundin. Πιο τεχνικός και shredder ο πρώτος, πιο progressive ο δεύτερος. Και όμως, η συμβολή τους είναι φοβερή. Τόσο στα ευφάνταστα, καλογραμμένα leads στα οποία έχει γίνει τρομερή δουλειά όσο και στα πολλά solos που υπάρχουν, κάτι που δεν βλέπουμε συχνά στα τραγούδια των Σουηδών. Όχι όμως μακροσκελή και φλύαρα solos αλλά μικρά και μελωδικά, τα οποία κολλάνε άψογα στο υπόλοιπο μουσικό κομμάτι.
Στο προσκήνιο φυσικά και τα πλήκτρα του πάντα καθοριστικού Martin Brändström, ο οποίος από το 1999 που μπήκε στη μπάντα και έπειτα έχει συμβάλλει τα μέγιστα στη διαμόρφωση του ήχου τους. Ένα ήχο που είτε γίνεται πιο επιθετικός (“Transient”, “Identical To None”, “Failstate”) είτε πολύ πιο μελωδικός με αυτά τα ανεπανάληπτα καθαρά φωνητικά (“The Unbroken Dark”, “Standstill”, “Ego Deception”), το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό. Ειδικά μνεία πρέπει να γίνει στο αριστούργημα “In Truth Divided” που κλείνει την κανονική έκδοση του album, ένα απίστευτο τραγούδι με τρομερή μελαγχολική μελωδία, ελάχιστο ηλεκτρισμό και χωρίς ακραία φωνητικά.
Εν κατακλείδι, οι Dark Tranquillity έβγαλαν εύκολα το καλύτερό τους album μετά το “Fiction” του 2007. Όταν μιλάμε για melodic death metal, η καλύτερη μπάντα στην ιστορία του είδους ήταν, είναι (και θα είναι) αυτή η εξάδα από τη Σουηδία που δεν σταματάει ποτέ να μας εκπλήσσει. Δίσκος κόσμημα, από τις κορυφές του 2020.
