Είσαι ο Dee Snider. Είσαι μία από τις πιο εμβληματικές μορφές του hard rock/heavy metal της δεκαετίας του 80. Είσαι εκατομμυριούχος και δεν έχεις πλέον να αποδείξεις τίποτα σε κανέναν. Σωστά όλα αυτά…τι γίνεται όμως με την καλλιτεχνική αξία και σημασία που θα πρέπει να έχει το album που γράφεις; Με άλλα λόγια, σε μία εποχή που η μουσική βιομηχανία παραπαίει, αυτό που θα έπρεπε να ενδιαφέρει πρωτίστως έναν καλλιτέχνη του βεληνεκούς του Dee Snider είναι η υστεροφημία και η αντοχή του εκάστοτε προιόντος (ή έργου τέχνης, αν προτιμάτε) που κυκλοφορεί. Και τι πήγε και έκανε ο Dee…; Το απόλυτο ΤΙΠΟΤΑ!
Μην με παρεξηγείτε…είμαι φανατικός οπαδός του Snider και λατρεύω ό,τι έχει κάνει με τους Twisted Sister, Desperado & Widowmaker. Από την άλλη, δεν μπόρεσα με τίποτα να κατανοήσω όλες τις δισκογραφικές κινήσεις που έχει κάνει τα τελευταία χρόνια με τα Χριστουγεννιάτικα & τα Broadway ανοσιουργήματα! H χαριστική βολή όμως έρχεται με το “We Are The Ones”! Περιμένεις να ακούσεις έναν hard rock οδοστρωτήρα και τι παίρνεις αντ’ αυτού (πέρα από τα αυτονόητα που κόβονται από τη λογοκρισία); Ένα άθλιο σύνολο μοντέρνου rock με σύγχρονα pop στοιχεία και με παραγωγή που θα ζήλευε και το μέσο…δεκαοκτάχρονο κολλεγιόπαιδο από τη Minnesota! Μιλάμε για συνθέσεις που μπαλανσάρουν ανάμεσα σε Foo Fighters (στα χειρότερα τους) και Simple Plan (στη μελαγχολική τους εκδοχή). Κάπου εκεί ο Snider βάζει και τη δική του εκδοχή στον industrial (!) ύμνο “Head Like A Hole” των Nine Inch Nails αλλά και μία αδιάφορη ακουστική έκδοση του “We Are Not Gonna Take It”. Και να σκεφτείτε ότι μακράν η κορυφαία στιγμή του δίσκου είναι το ομώνυμο κομμάτι που ανοίγει το δίσκο και το οποίο όταν το είχα πρωτακούσει το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν: «Γιατί, ρε Dee;”!
Δεν έχει σημασία τι γράφω εδώ ή τι θα γράψει ο καθένας για τη νέα δουλειά του Dee Snider. Αυτά θα ξεχαστούν μετά από λίγο διάστημα…αυτό που σίγουρα δεν θα ξεχαστεί με το πέρασμα του χρόνου είναι η απογοήτευση που μας αφήνει η δεύτερη σερί solo προσπάθεια του Dee, ο οποίος ειλικρινά δείχνει ότι δεν κατανοεί ούτε ποιο είναι το (αγοραστικό) κοινό του αλλά ούτε –και αυτό είναι το πιο σημαντικό- ποια είναι η ιστορία του. Για αυτό και εμείς…are not gonna take it, Dee!
Highlight: Μαζεύω υπογραφές για να πείσουμε τον Dee να κάνει ένα τρίτο album με τους Widowmaker!
