Υπάρχουν κάποια συγκροτήματα τα οποία είχαν, έχουν και θα έχουν πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας. Για εμένα, ένα από αυτά είναι οι Draconian. Μια σχέση λατρείας η οποία εντάθηκε όταν υπηρετούσα στα μουντά και παγωμένα σύνορα του Έβρου, αφού η μουσική τους ταίριαζε απόλυτα με το σκοτεινό τοπίο της περιοχής.
Πέντε χρόνια λοιπόν μετά το “Sovran”, οι Σουηδοί επιστρέφουν με το έβδομο full-length album τους το οποίο από τα πρώτα singles που βγήκαν έδειξε την στροφή του προς παλιότερες φόρμες, αφού φέρνει αρκετά στο αριστούργημα “Arcane Rain Fell”. Αυτό σημαίνει δηλαδή ότι διαφοροποιείται αισθητά από τους τρεις τελευταίους δίσκους της μπάντας, στους οποίους είχαν ανεβάσει ελάχιστα τους ρυθμούς και είχαν γίνει αρκετά πιο μελωδικοί. Όχι βέβαια με την κακή έννοια.
Φαίνεται έτσι κι αλλιώς η πρόθεσή τους από την επαναφορά του κλασικού λογότυπου, το οποίο είχε να χρησιμοποιηθεί από το ντεμπούτο “Where Lovers Mourn” του 2003. Εδώ επιστρέφουμε σε καθαρά doom/death ρυθμούς στα όρια του funeral. Οι ατμόσφαιρες που χτίζουν είναι συγκλονιστικές, οι μελαγχολικές μελωδίες που χρησιμοποιούν σου τρυπάνε τα εσώψυχα και οι πένθιμοι ρυθμοί δεν αφήνουν την παραμικρή ηλιαχτίδα να μπει από την χαραμάδα. Σε πρωταγωνιστικό ρόλο φυσικά και τα κλασικά beauty and the beast φωνητικά τους.
Στα οποία φωνητικά έχει γίνει πάλι τρομερή δουλειά. Τόσο από τον ηγέτη του σχήματος Anders Jacobsson σε brutal και απαγγελίες, όσο και από την εκπληκτική Heike Langhans η οποία όχι μόνο αντικατέστησε επάξια την αγαπημένη Lisa Johansson αλλά τολμώ να πω ότι την ξεπέρασε κιόλας. Οι ερμηνείες της είναι απίστευτες. Σεμινάριο για οποιαδήποτε μπάντα θέλει να παίξει σε αυτό το στυλ.
Φοβερή είναι επίσης και η ροή του album. Με εναλλαγές μεταξύ των πολύ ήρεμων και των πιο επιθετικών στιγμών (πάντα σε doom υπόβαθρο) με τέτοιο τόπο που δεν επαναλαμβάνεται και σου κρατάει το ενδιαφέρον αμείωτο στην μία ώρα και κάτι που διαρκεί. Διαμάντια όπως το “The Sacrificial Flame” με την τρομερή μελωδία στο τέλος, το σπαρακτικό “Lustrous Heart”, το μαγευτικό και ατμοσφαιρικό “Burial Fields”, ο ύμνος “Moon Over Sabaoth” και το “The Sethian” (για να μην τα γράψω όλα) είναι μερικά ισχυρά παραδείγματα για την ποιότητα που υπάρχει διάχυτη σε αυτή την κυκλοφορία.
Οι Draconian επέστρεψαν στις ρίζες τους με ένα album το οποίο επιβεβαιώνει (ξανά) ότι στο atmospheric doom/death metal είναι οι απόλυτοι ηγέτες. Στο “Under A Godless Veil” ακούω ξανά τη μπάντα που αγάπησα όταν ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με τη μουσική της. Χωρίς να αντιγράφουν φυσικά τους εαυτούς τους, προσφέρουν έναν δίσκο άριστα δομημένο που συγκλονίζει από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Ίσως το καλύτερο album του 2020 για εμένα.
