Οι Foretoken είναι ένα ντουέτο από την Αμερική, αποτελούμενο από τους Steve Redmond (κιθάρες) και Dan Cooley (φωνητικά). Οι δύο μουσικοί μάλλον βαρέθηκαν την αδράνεια των Cyaegha στους οποίους συνυπάρχουν και έχουν βγάλει μόνο ένα δίσκο το 2008 και αποφάσισαν να κάνουν κάτι διαφορετικό μαζί. Το “Triumphs” είναι το δεύτερο full-length album τους και αποτελεί τον διάδοχο του “Ruin” που βγήκε το 2020.
Το στυλ των Foretoken είναι melodic death metal με συμφωνικά στοιχεία, τα οποία έχει επιμεληθεί ο Redmond. Πίσω από το drum kit βρίσκουμε τον πολύπειρο Γερμανό Hannes Grossmann (Triptykon, ex-Necrophagist, ex-Obscura, ex-Hate Eternal κ.α.), μια δουλειά που είχε αναλάβει και στο ντεμπούτο του συγκροτήματος. Η μουσική τους μου θύμισε σε σημεία τους φοβερούς Wintersun, με κύριο χαρακτηριστικό τις γρήγορες ταχύτητες και τα κοφτά riffs. Το δρόμο τους βρίσκουν ανά διαστήματα black και folk πινελιές καθώς και κλασικές heavy επιρροές σε ρυθμούς και κιθαριστικά solos. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το εξαιρετικό “Demon Queller”.
Τα συμφωνικά στοιχεία ευτυχώς (για εμένα τουλάχιστον) έχουν συμπληρωματικό χαρακτήρα και ακούγονται στο υπόβαθρο, αφού πρωταγωνιστές είναι οι κιθάρες, τα drums και τα death growls. Ακόμα και να έλειπαν, δε νομίζω ότι θα υπήρχε τεράστια διαφορά στο τελικό αποτέλεσμα. Ο συνολικός ήχος που βγαίνει από το “Triumphs” είναι άψογος και πώς δεν θα μπορούσε άλλωστε, όταν τη μίξη και το mastering έχει επιμεληθεί ο Jacob Hansen, ένας από τους πλέον πολυζήτητους μηχανικούς ήχου στον metal χώρο, κάτι που είχε κάνει και στον πρώτο τους δίσκο.
Σε γενικές γραμμές, το “Triumphs” είναι από εκείνες τις κυκλοφορίες που μάλλον δεν θα τύχαινε να ακούσω αν δεν ερχόταν στο περιοδικό μας για κριτική και όμως προβλέπεται να μείνει στα ηχεία μου για αρκετό καιρό αφού πρόκειται για μία πολύ καλή δουλειά. Τα τραγούδια μου κράτησαν το ενδιαφέρον από την αρχή μέχρι το τέλος, παρουσιάζοντας ποικιλία σε ρυθμούς και συνθετικά μοτίβα. Θα μπορούσαν ένα-δυο από αυτά να ήταν μικρότερα σε διάρκεια αλλά αυτό είναι μια λεπτομέρεια αφού το συνολικό πρόσημο είναι κάτι παραπάνω από θετικό. Εξαιρετική και η διασκευή στους τρομερούς Naglfar που κλείνει το δίσκο.
