Πέρασαν κιόλας τέσσερα χρονάκια από την κυκλοφορία του “A Taste Of Extreme Divinity”, πρώτη φορά τόσο μεγάλο κενό από δίσκο σε δίσκο των Hypocrisy. Δεν θα ήταν και παράλογο να θεωρήσουμε ότι οι Pain καταλαμβάνουν πλέον μεγαλύτερο χώρο στη ζωή του Peter Tägtgren… Παρόλα αυτά η επιστροφή με το 12ο εν σειρά άλμπουμ τους δεν γίνεται απλώς και μόνον «για την τιμή των όπλων». Είναι πολύ ποιοτική δουλειά χωρίς να είναι καθόλου νεωτεριστική. Και ναι, δεν χρειάζεται να ανανεώσουν οι Hypocrisy το melodic death, διότι αρκεί και μόνο που δημιούργησαν ολόκληρη μουσική σκηνή.
Το “End Of Disclosure” δεν με «κόλλησε» μόνο για τους λόγους που θα «κολλήσει» ο κάθε οπαδός του σχήματος (πιασάρικες μελωδίες, ωραία solos, rirr-άρες , κολλητικά ρεφραίν, τα γρυλίσματα του Peter, το γρήγορο και τεχνικό drumming του Horgh). Εδώ υπάρχουν τα “44 Double Zero” και “The Eye”, που καθώς φαίνεται ήρθαν για να μείνουν! Από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γράψει οι Σουηδοί σε ολόκληρη την έως τώρα πορεία τους. Ειδικά το πρώτο thrash-άρει όσο χρειάζεται για να θυμίσει τους At The Gates και να αποτελέσει τον νέο ύμνο των Hypocrisy. Όλες οι συνθέσεις όμως είναι πολύ καλές, κυρίως mid-tempo με ξεσπάσματα. Thrash στιγμές απολαμβάνουμε και στα “End Of Disclosure”, “The Return”.
Όσο για το παιχνίδι που γίνεται με τους τίτλους των κομματιών (πχ “The Eye”, “Soldier Of Fortune”, “When Death Calls”, “United We Fall”), δεν ξέρω τι θέλει να πει ο ποιητής, όμως αν είσαι metal-ας/ου αποκλείεται να μην προσέξεις το teaser. Φυσικά δεν πρόκειται για διασκευές στα γνωστά κομμάτια!
Αξίζει η αγορά του.
