Για μία ακόμη φορά διατηρούμε ανάμεικτα συναισθήματα για μία κυκλοφορία της Frontiers. Οι λόγοι γνωστοί και τους έχουμε εκφράσει πολλές φορές όλα αυτά τα χρόνια. Από τη μία, χαιρόμαστε που βλέπουμε να συνεργάζονται δύο θρύλοι του Sunset Strip της δεκαετίας του 80 και από την άλλη δεν είναι δυνατό σε κάθε project της Frontiers να συναντάμε τον Del Vecchio. Ήμαρτον, που θα έλεγε και ο μακαρίτης ο Γεωργίου! Σε μία (απέλπιδα) προσπάθεια, λοιπόν, να προσπεράσουμε την παρουσία του μαϊντανού της Frontiers, ακούμε προσεκτικά το “Medusa” για να βγάλουμε τα συμπεράσματα μας…
Το πρώτο πράγμα που προσέχεις είναι ότι η φωνή του Jack Russell παραμένει σε υψηλά επίπεδα ενώ και η κιθάρα του Tracii «δένει» περίφημα με το blues–based hard rock ενώ οι συνθέσεις έχουν ξεκάθαρα τη βάση τους στην αισθητική των Great White των late 80s/early 90s. Αμιγώς συνθετικά τα πράγματα δεν είναι και τόσο ενθαρρυντικά καθώς θα έλεγα ότι μιλάμε για μία μάλλον διεκπεραιωτική υπόθεση με τους δύο μουσικούς να πράττουν τα απολύτως απαραίτητα και να καταθέτουν απλώς ΟΚ τραγούδια που μετά λύπης μου θα πω ότι θα ξεχαστούν πολύ γρήγορα ακόμη και από αυτούς που θα δώσουν πολλές ευκαιρίες στο δίσκο. Φωτεινές εξαιρέσεις αποτελούν τα κομμάτια “Living A Lie” και “I Want You”, δύο love songs που θυμίζουν πραγματικά τις ένδοξες εποχές του ιδιώματος. Το “Medusa” θα ξεχαστεί πολύ γρήγορα. Θλιβερό αλλά αληθινό. Αναρωτιέμαι πραγματικά γιατί δύο καλλιτέχνες του βεληνεκούς των Russell & Guns συνδέουν το όνομά τους με τέτοιες κυκλοφορίες. Καταλαβαίνω ότι μπαίνει στο παιχνίδι ο οικονομικός παράγοντας αλλά με τι τίμημα..;Highlight: Είσαι ο Tracii και ο Jack και έρχεται η Frontiers και σου παρουσιάζει αυτό το εξώφυλλο. Αλήθεια, τώρα…;
