Περίμενα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον το πρώτο solo album της Janet Gardner αφού τα δύο πρώτα album των Vixen είναι πολυαγαπημένα ενώ έχουν περάσει και πάνω από 20 χρόνια από την τελευταία φορά που ακούσαμε νέα τραγούδια από την Gardner (βέβαια, θα προτιμούσαμε να μην είχαμε ακούσει αφού το “Tangerine” των Vixen είναι μεγάλο σκουπίδι αλλά τέλος πάντων…). Βέβαια, δεν ξέρω τι μπορείς να περιμένεις από έναν καλλιτέχνη ο οποίος είναι ουσιαστικά δισκογραφικά αδρανής και έτσι κρατούσα μικρό καλάθι…και πολύ καλά έκανα!
Οι κακοί οιωνοί είχαν φανεί από σχετικά νωρίς όταν η Gardner άρχισε να προωθεί περισσότερο τον γάμο της με τον κιθαρίστα Justin James παρά να μας δίνει πληροφορίες για τη νέα της δουλειά. Για μία ακόμη φορά, θα εκφράσω την απορία μου αναφορικά με καλλιτέχνες που βρίσκονται στη δύση της καριέρας τους (σ.σ. η Gardner μπορεί να κρατιέται καλά αλλά είναι 55 χρονών) και επιλέγουν να κυκλοφορήσουν κάτι τελείως παράταιρο με το μουσικό στυλ που έχουν συνδέσει το όνομα τους. Εν προκειμένω, η Gardner θα είναι για πάντα ταυτισμένη με το μελωδικό ύφος των Vixen και οι όποιοι οπαδοί της έχουν μείνει όλα αυτά τα χρόνια περιμένουν κάτι αντίστοιχο από εκείνη. Και τι κάνει η Gardner για να τους ανταμείψει; Κυκλοφορεί ένα μοντέρνο album που σε σημεία θυμίζει Rob Zombie (!) και τις πιο σκληρές στιγμές των SIXX: A.M. με τις κιθάρες του συζύγου της να είναι κοφτερές και διόλου μελωδικές λες και του ζήτησαν να κάνει ένα φόρο τιμής στον Dimebag. Όσο για την παραγωγή και τα τραγούδια αυτά καθαυτά είναι τόσο αδιάφορα όσο και ένα παιχνίδι από την Γ’ κατηγορία φινλανδικού ποδοσφαίρου (ίσως, μάλιστα, αυτό έχει περισσότερο ενδιαφέρον).
Μακάρι να μπορούσα να γράψω καλύτερα πράγματα για την Janet αλλά δυστυχώς η αλήθεια είναι συχνά πικρή. Οπότε θα το πιούμε και αυτό το…φαρμάκι αναμένοντας ένα πιθανό album-επιστροφή των Vixen.
Highlight: Οι promo photos της Gardner που παραπέμπουν στυλιστικά στα ένδοξα 80ς!
