Ας δηλώσω κάτι από την αρχή. Απεχθάνομαι τα ορχηστρικά solo albums από κιθαρίστες (κυρίως), επειδή συνήθως καταντάνε μία φλύαρη επίδειξη τεχνικής και απευθύνονται φυσικά σε πολύ συγκεκριμένο κοινό. Το μόνο διαφορετικό από αυτά ήταν το “Rifftard” (2019) του Ravaya των θεών Need. Δυστυχώς βγήκε σαν EP αλλά είναι το μόνο από αυτή την κατηγορία που βρίσκεται στη δισκοθήκη μου. Πρόκειται λοιπόν να του κάνει παρέα σύντομα και το “Ark”.
Ο Γιάννης Μακρής ξεκίνησε να γίνεται γνωστός στους εν Ελλάδι οπαδούς της σκληρής μουσικής το 2002. Τότε, υπό το υπέροχο ψευδώνυμο Σατριγιάννης, μπήκε στους Ανώριμους, τους απόλυτους άρχοντες του comedy metal, ενώ έχει συμμετάσχει και στους Fragile Vastness, Seduce The Heaven και 4Bitten. Είναι ακόμα παραγωγός στα Soundflakes Recording Studios και Hell’s Kitchen Recording Studio, έχοντας βάλει το χέρι του σε πολλές κυκλοφορίες της εγχώριας σκηνής και φυσικά έχει αναλάβει εξολοκλήρου την ηχογράφηση, μίξη και mastering της συγκεκριμένης δουλειάς με άψογο αποτέλεσμα.
Στο “Ark” λοιπόν δοκιμάζει κάτι δικό του και ο λόγος που το ευχαριστήθηκα τόσο πολύ είναι επειδή δεν καταφεύγει σε περιττές επιδείξεις για το πόσο καλά μπορεί να δέσει κόμπο την κιθάρα του. Αντιθέτως. Μιλάμε για οχτώ σύντομα κομμάτια που ξεπερνάνε ελάχιστα το μισάωρο, στα οποία γράφει μουσική και όχι ένα ασύνδετο αχταρμά από ό,τι του κατέβει στο κεφάλι.
Το στυλ εντοπίζεται ανάμεσα στο κλασικό heavy metal και το hard rock, έχοντας και κάποιες AOR επιρροές. Τα κομμάτια είναι άλλες φορές πιο σκληρά, άλλες πιο ατμοσφαιρικά και ταξιδιάρικα, σου δείχνουν ξεκάθαρα το πόσο τα έχει δουλέψει αφού ούτε ίδια είναι μεταξύ τους, ούτε σου κουράζουν το αυτί. Απόλυτος πρωταγωνιστής είναι οι πολλές καταπληκτικές μελωδίες που ξεπηδούν από την κιθάρα του Γιάννη και σου μένουν εύκολα στο μυαλό μετά από μία μόλις ακρόαση.
Δεν είναι όμως μόνος του σε αυτή τη προσπάθεια, καθώς οι μουσικοί που συμβάλλουν κάνουν σωστή δουλειά και δεν είναι απλά κομπάρσοι. Μπάμπης Μινέτος στο μπάσο, Άγγελος Γιαμπουράς (Ανώριμοι, 4Bitten) στα τύμπανα, η γυναίκα του Νίκη Rosa Frei σε λίγα χορωδιακά μέρη, ενώ τα πλήκτρα μοιράζονται μεταξύ του Γιάννη και των Μάνο Γαβαλά, Βαγγέλη Τσιμπίνο και Μπομπ Κατσιώνη. Ομαδικά συγχαρητήρια λοιπόν γι’ αυτό το άρτιο μουσικό αποτέλεσμα.
Το “Ark” δεν είναι ένα album που απευθύνεται μόνο σε κιθαρίστες. Δεν στερείται τεχνικής αλλά δεν θυσιάζει τη μουσικότητα και την σωστή δομή των συνθέσεων για χάριν εντυπωσιασμού. Είναι κομμάτια με αρχή, μέση και τέλος, γεμάτα με αξιοπρόσεκτη κιθαριστική δουλειά και συγκεκριμένα (όπως είπα και πιο πάνω) μελωδιάρες που προσωπικά δε χορταίνω να ακούω. Δεν είναι, ευτυχώς, το τυπικό κιθαριστικό album. Είναι κάτι πολύ περισσότερο. Μια ακρόαση θα σας πείσει.
