Μπορεί από τη μία η πανδημία να έχει πλήξει σημαντικά τη μουσική βιομηχανία και αυτή τη στιγμή οι «κανονικές» περιοδείες να φαντάζουν όνειρο θερινής νυκτός, από την άλλη, επειδή ουδέν κακόν αμιγές καλού, κάποιοι καλλιτέχνες έχουν βρει την ευκαιρία να ολοκληρώσουν projects για τα οποία δεν υπήρχε χρόνος.
Ένα από αυτά τα projects είναι και το πολυαναμενόμενο δεύτερο προσωπικό άλμπουμ του John Petrucci, ο διάδοχος του «Suspended Animation» που είχε βγει το… μακρινό 2005. Το δυνατό promotional χαρτί του δίσκου όμως, δεν είναι άλλο από την παρουσία του Mike Portnoy στα τύμπανα, η οποία σηματοδοτεί την πρώτη συνύπαρξη των άλλοτε ηγετών των Dream Theater από το «Black Clouds & Silver Linings», το τελευταίο άλμπουμ του Portnoy με στο συγκρότημα, μια συνύπαρξη αναμενόμενα απολαυστική. Την ομάδα που υπογράφει το «Terminal Velocity» συμπληρώνουν ο Dave LaRue (Steve Morse, Flying Colors κ.λπ.) αλλά και ο Andy Sneap στη μίξη.
Συνθετικά, το μεγάλο πλεονέκτημα του «Terminal Velocity» είναι η ευκολία με την οποία ακούγεται και κυλάει ένας instrumental κιθαριστικός δίσκος των 55 λεπτών. Ο Petrucci έχει δώσει έμφαση στις σαφείς, καθαρές μελωδίες και όχι στο ακατάπαυστο shredding. Όχι πως δεν έχει στιγμές… παράνοιας το album, αλλά στόχος ήταν η ποικιλία ήχων και διαθέσεων, όχι η επίδειξη. Στις κορυφαίες στιγμές κατατάσσω το απίστευτο ακουστικό solo στο «Gemini» και το «Eddie Van Halen / Brian May tribute» στο «Snake in my Boot», ενώ για όσους θέλουν… Dream Theater, υπάρχει το «Temple of Circadia».
John και Mike ξανά μαζί, επόμενη στάση: Liquid Tension Experiment!
