Με ανυπομονησία, αλλά και αγωνία περίμενα να ακούσω το νέο άλμπουμ των Priest. Από τη μια το πάρα πολύ καλό “Redeemer Of Souls” που προηγήθηκε το 2014 και από την άλλη το σοκ της είδησης ότι ο Glenn Tipton υποφέρει από Parkison και αποσύρεται από τις ζωντανές εμφανίσεις του συγκροτήματος μέχρι νεωτέρας. Με δεδομένη μάλιστα τη διαρκή απογοήτευση και θλίψη από τις απανωτές απώλειες στη μουσική μας το κλίμα ήταν βαρύ.
Όμως οι Βρετανοί μεταλοπατέρες ύψωσαν για μια ακόμα μια φορά το ανάστημά τους κυκλοφορώντας ένα άλμπουμ αντάξιο της ιστορίας τους και της κληρονομιάς τους. Κάντε έναν παραλληλισμό του λογίδριου που απευθύνει ο προπονητής στον γερασμένο Rocky στο Rocky Balboa… εκεί λέει στον πυγμάχο πριν τον τελευταίο αγώνα της καριέρας του στα 60 του: «δεν έχεις ταχύτητα, αντοχή, ευκινησία, αλλά ξέρεις τα πάντα για την πυγμαχία και εκεί που ποντάρεις είναι σε δυνατά χτυπήματα που θα… ταράξουν τους απογόνους του (αντιπάλου). Κάθε φορά που θα τον χτυπάς θα είναι σαν να φιλάει το τρένο». Αυτό ακριβώς είναι το “Firepower”… είναι η οργή του θηρίου που δεν ξέρει να παραδίδεται και να καταθέτει τα όπλα.
Ήδη, με τα πρώτα τραγούδια που βγήκαν στη δημοσιότητα, το ομώνυμο, το “Never The Heroes” και το “Lightning Strike” φαινόταν ότι θα ακούγαμε κάτι καλό, το σύνολο του άλμπουμ όμως το σύνολο φαντάζει ακόμα καλύτερο. Υπάρχουν μέσα κοματάρες που αν είχαν μπει σε παλιότερα άλμπουμ θα ήταν κλασικές με όλα τα χαρακτηριστικά των Priest και μια αξιοθαύμαστη φρεσκάδα. Βάλτε και την ακόμα καλύτερη παραγωγή σαν έξτρα όπλο και απολαύστε ένα συμπαγέστατο άλμπουμ πιο σκοτεινό και πιο επιθετικό από το “Redeemer…” με αρκετά mid tempo, εξάρσεις, μελωδικότατα σόλο και καταιγισμό από riffs. Το μόνο κομμάτι που δεν με ενθουσίασε σε αυτές τις πρώτες ακροάσεις ήταν το “Lone Wolf”. Από την άλλη το “Necromancer” με κόλλησε στον τοίχο και θα ήθελα να το ακούσω live, το “Rising From Ruins” βγάζει ένα διαφορετικό πρόσωπο της μπάντας που μου άρεσε πολύ με κιθάρες στο βάθος βγαλμένες από το αθάνατο “Victim Of Changes», το “No Surrender” με ξεσήκωσε και μου σφήνωσε στο μυαλό… και δεν είναι μόνο αυτά που ξεχωρίζουν!
Είναι πια προφανές και στους πιο καχύποπτους και δύσπιστους ότι η «ένεση νεότητας» που έγινε στο γκρουπ με τον Richie Faulkner μόνο καλό έκανε με την ορμή, τη δύναμη και την έμπνευση που έφερε. Οι Priest συνεχίζουν στο μονοπάτι που άνοιξε το “Redeemer”, τιμούν το παρελθόν τους και δεν διαπραγματεύονται την ποιότητά τους μετά από 17 άλμπουμ. Θα αντέξει τη δοκιμασία του χρόνου, θα σταθεί δίπλα στο “Painkiller”, τo “Defenders…” και το “British Steel”; Αυτά είναι ερωτήματα που θα απαντηθούν στο μέλλον, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι θα ενθουσιάσει τους οπαδούς και τους μεταλάδες γενικότερα. Είναι σπουδαίο να βλέπεις τους ήρωές σου να συνεχίζουν να κρατάνε ψηλά τη σημαία με μεγαλοπρέπεια, ποιότητα και αξιοπρέπεια.
