Τρίτο album για τους Last In Line οι οποίοι επιστρέφουν δισκογραφικά ύστερα από το απογοητευτικό “II” του 2019. Ανήκω σε αυτούς που είχαν αποθεώσει το ντεμπούτο “Heavy Crown” καθώς έβλεπα μία μπάντα η οποία μπορεί να πατούσε ηχητικά στον hard n’ heavy ήχο των 80ς αλλά είχε τα δικά της στοιχεία με αποτέλεσμα να μην μπορούν να χαρακτηριστούν σε καμία περίπτωση κακέκτυπο της κλασικής σύνθεσης των DIO (περιόδου 1983-1985). Η συνέχεια με το “II” περιελάμβανε πιο αδύναμες συνθέσεις ενώ ακόμη και η κιθαριστική δουλειά του Campbell δεν ήταν και τόσο εμπνευσμένη. Τι γίνεται, λοιπόν, με το “Jericho”…;
Σε πρώτη φάση, προσπερνάμε το άθλιο εξώφυλλο που θα μπορούσε να το έχει σχεδιάσει μαθητής δημοτικού και περνάμε στο περιεχόμενο. Τα κομμάτια είναι σαφώς καλύτερα σε σχέση με το “II” αλλά δεν φτάνουν την ποιότητα του “Heavy Crown”. Με λίγες εξαιρέσεις (π.χ. “We don’t run”, “Do the work”, “Ghost town”, “House Party At The End Of The World” για να είμαι ακριβής), το “Jericho” χαρακτηρίζεται -κατά το μάλλον ή ήττον- από κοινότυπες συνθέσεις που μπορεί να μην είναι κακές αλλά δεν είναι και τίποτα το ιδιαίτερο. Στα θετικά εντοπίζουμε την αψεγάδιαστη ερμηνεία του Andrew Freeman, το στιβαρό παίξιμο των Appice και Soussan και φυσικά την άριστη δουλειά του Vivian ο οποίος θα λέγαμε ότι ξεδίνει αφού η βασική του δουλειά στους Leppard δεν του επιτρέπει κάτι τέτοιο.
Το “Jericho” θα ικανοποιήσει όλους τους λάτρεις του ήχου της δεκαετίας του 80 αλλά και όλους εκείνους που αρέσκονται σε τεχνικά άρτιους δίσκους χωρίς να ψάχνονται τόσο πολύ με το αν ξεχωρίζουν οι συνθέσεις ή όχι. Θετικό πρόσημο σίγουρα αλλά ως εκεί…
Highlight: To drum intro του Appice στο “House Party At The End Of The World” θυμίζει πολύ “We Rock”!
