Οι Σουηδοί Sister Sin διαλύθηκαν το 2015 και την (προσωρινή) απογοήτευση στους οπαδούς τους ήρθε να διαλύσει η ανακοίνωση της Liv Jagrell για προσωπική καριέρα.
Το “Follow me” της /των Liv Sin είναι γεγονός και μου προκάλεσε διχασμό προσωπικότητας.
Προσωπικότητα Α: Άκουσα δυνατή παραγωγή, φοβερά riff, τσαμπουκαλεμένα φωνητικά και κολλητικά χορωδιακά ρεφραίν. Thrashy ρυθμοί, το βρώμικο μπάσο βγαίνει πιο μπροστά να γουστάρουμε, ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που δεν κρατήθηκα να κάνω headbanging και air guitar. Γρήγορο, καλογυαλισμένο metal που συνδυάζει τον παραδοσιακό τευτονικό ήχο με μοντέρνες επιρροές.
Προσωπικότητα Β: Πλαστικοποιημένος-flat ήχος, δυνατός μεν, χωρίς όμως προσωπικότητα. “Digitalized” φωνητικά, επηρεασμένα κατά πολύ από τον Rob Halford και αδιάφορο songwriting με πολλές επαναλήψεις και χωρίς τον απαραίτητο ενθουσιασμό. Μια μίξη παλιών Helloween, Accept, UDO και Lordi (!) που με οδηγεί να ακούω τους original καλλιτέχνες.
Η προσωπικότητα Α επικράτησε για τις δυο πρώτες ακροάσεις όμως στη συνέχεια η προσωπικότητα Β και αληθινή μου φύση του έμπειρου μεταλοπατέρα, ανέλαβε τα ηνία.
Προτιμώ με διαφορά το hard rock attitude της πρώην μπάντας της Liv, καθώς και τα τότε φωνητικά της. Κρατάω τα “Let me out”, “ I’m your sin” και την διασκευή σε Fight (feat.Jurki 69) του “Immortal sin”.
Αν από την άλλη είτε ηλικιακά είτε ψυχολογικά, είναι πιο ισχυρή μέσα σας μια προσωπικότητα τύπου Α, τότε κανένα πρόβλημα. Μια μαυροφορεμένη γκόμενα που τα δίνει όλα για το metal, δεν χάλασε ποτέ κανέναν.
