5 χρόνια χωρίς full album από Manowar είναι πολλά για όλους τους φανατικούς οπαδούς της μπάντας…δηλαδή εμάς! Ήδη το album το έχουν ακούσει οι περισσότεροι και φυσικά –όπως συμβαίνει με κάθε κυκλοφορία των Manowar- υπάρχει η αναμενόμενη διχογνωμία! Με λίγα λόγια, το album είτε το γουστάρεις είτε δεν μπορείς καν να το ακούσεις! Έτσι είναι οι Manowar…είτε τους αγαπάς είτε τους μισείς.
Εγώ προσωπικά ανήκω στην πρώτη κατηγορία και το “The Lord of Steel” το γουστάρω έχοντας μονοπωλήσει το ενδιαφέρον μου από τότε που βγήκε. Γουστάρω που είναι ευθύ, ωμό και ακατέργαστο metal. Γουστάρω που άφησαν κατά μέρος τις συμφωνικές αναφορές (βλ. “Gods of War”). Γουστάρω που για μία ακόμη φορά οι στίχοι απευθύνονται άμεσα σε όλους τους οπαδούς τους.
Θα ήθελα να είχε περισσότερο επική ατμόσφαιρα…; Ναι! Θα ήθελα να είχε καλύτερη παραγωγή (ειδικά στον ήχο του μπάσου…αν και επιφυλάσσομαι μέχρι να παραλάβω το φυσικό προϊόν)…; Ναι! Θα ήθελα να έλειπε το “Manowarriors”…; Από αμιγώς μουσικής πλευράς, σίγουρα, ναι!
Είμαι, όμως, απολύτως ικανοποιημένος όταν ένα συγκρότημα μετά από 30 χρόνια γράφει τραγούδια όπως τα “Born In A Grave”, “Righteous Glory” και “The Lord of Steel” που μπορεί να μην αγγίζουν τα μεγαλεία του παρελθόντος αλλά είναι…Manowar! Όλα τα υπόλοιπα περισσεύουν!
Το “The Lord of Steel” είναι κατά μία έννοια το “Louder Than Hell” του 2012 για τους Manowar…είμαι σίγουρος ότι όλοι οι απανταχού Manowarriors θα το απολαύσουν! Για τους υπόλοιπους δεν μας ενδιαφέρει…Hail!
Σάκης Νίκας
Brothers and sisters of metal, καταβάλλω κόπο προκειμένου να επιστρατεύσω την αντικειμενικότητά μου, διότι υποκειμενικά το “The Lord Of Steel” τσακίζει κόκκαλα και μόνο που φέρει το βαρύ όνομα των Manowar.
Η πρώτη ακρόαση με έκανε να αισθανθώ κάπως άβολα, οπότε ακολούθησε ένα ατελείωτο listening session. Εν τέλει το νέο πόνημα των «βασιλιάδων» μου αρέσει αρκετά, αν και ταυτόχρονα μου προκαλεί προβληματισμό. Καταρχάς πού είναι τα παθιασμένα, γεμάτα πώρωση ρεφραίν; Γιατί ο Eric Adams δεν βγάζει τις καθηλωτικές κορώνες του; Έπρεπε η παραγωγή να είναι τόσο αδύναμη; Είμαι η μόνη που προσποιείται ότι τα αχαρακτήριστα “Manowarriors” και “Hail, Kill and Die” δεν υπάρχουν σε αυτό τον δίσκο και δεν γράφτηκαν ΠΟΤΕ από τους ΘΕΟΥΣ Manowar;
Υπερισχύουν όμως όλα αυτά τα μοναδικά στοιχεία της μπάντας που πάντα με κάνουν να αισθάνομαι ατσάλινη και ατίθαση σαν απροσάρμοστο δεκαπεντάχρονο. Ο τσαμπουκάς, οι πολεμικές επικές μελωδίες, η άψογη ερμηνεία, τα δυνατά riffs, οι απλοί «πάρτα στη μάπα» στίχοι, η ωραία τρέλα του Joey, τα “El Gringo”, “Born In A Grave”, “Touch The Sky” και “Annihilation” καθιστούν το “Lord Of Steel” αξιόλογο άλμπουμ.
Φωτεινή Πασχαλίδου
