Είναι πάντα πολύ ενδιαφέρον να βλέπεις ένα αγαπημένο σου συγκρότημα να μην μένει στάσιμο αλλά συνεχώς να δοκιμάζει διαφορετικά πράγματα. Και αυτό συμβαίνει με πολύ εμφατικό τρόπο στο καινούριο, νούμερο δεκατρία, studio album των τεράστιων Πορτογάλων. Μάλλον ο δίσκος που θα διχάσει τους οπαδούς τους περισσότερο από κάθε άλλον.
Και αυτό επειδή πιθανώς μιλάμε για την πιο ατμοσφαιρική, μελωδική, σκοτεινή και λιγότερο επιθετική δουλειά τους. Στο “Hermitage” γενικά οι Moonspell επικεντρώνονται σε ήρεμες συνθέσεις με κατά κύριο λόγο καθαρά φωνητικά. Ακόμα όμως και στα λίγα σημεία που χρησιμοποιούνται ακραία, η μουσική δεν αποκτά την αντίστοιχη επιθετικότητα. Ο Fernando Ribeiro κάνει τρομερή δουλειά και ακούγεται πιο ώριμος από ποτέ.
Έντονες είναι και οι 70s επιρροές, τόσο στις κιθάρες όσο και στα πλήκτρα, σε σημεία μάλιστα που νομίζεις ότι ακούς κάποιο prog rock συγκρότημα από εκείνη την εποχή. Ναι, είναι τόσο παράξενο και ίσως ξένο να ακούς κάτι τέτοιο από τους Moonspell, ειδικά σε τόσο μεγάλη έκταση. Δεν παύει όμως οι συνθέσεις να είναι σωστά δομημένες που σου κρατάνε την προσοχή και σε παίρνουν μαζί τους σε αυτό το τόσο διαφορετικό ταξίδι.
Ένα ταξίδι το οποίο μου πήρε κάποιες ακροάσεις για να μπορέσω να εκτιμήσω πραγματικά αυτό που έχουν δοκιμάσει εδώ οι Πορτογάλοι. Δεν είναι εύκολο άκουσμα, ειδικά για κάποιον που τους ακούει χρόνια και λογικά θα πάρει στους περισσότερους κάποιο διάστημα για να μπορέσουν να δεθούν μαζί του. Κάποιοι δεν θα το αγαπήσουν ποτέ αλλά δεν γίνεται να τους ικανοποιήσεις όλους.
Το μόνο περιττό στο “Hermitage” νομίζω είναι τα δύο instrumental κομμάτια που δεν προσφέρουν και κάτι ιδιαίτερο στη συνολική εμπειρία. Έτσι κι αλλιώς η διάρκειά του φτάνει την μία ώρα, μαζί με την bonus διασκευή στο “Darkness In Paradise” των Candlemass, οπότε μια εξοικονόμηση χρόνου θα μπορούσε να το βοηθήσει περισσότερο. Δεν αφαιρούν και πολλά βέβαια από τη συνολική εμπειρία αλλά προσωπικά θα προτιμούσα να έλειπαν.
Το “Hermitage” αποτελεί πιθανότατα το πιο φιλόδοξο και πειραματικό εγχείρημα των Moonspell. Χωρίς να έχουν αλλοιώσει εντελώς την ταυτότητά τους, μπαίνουν σε διαφορετικά νερά και μπορώ να πω ότι το τελικό αποτέλεσμα τους δικαιώνει. Τριάντα χρόνια πορείας είναι αυτά έτσι κι αλλιώς, η ποιότητα και η εμπειρία των μουσικών είναι δεδομένη. Μην το απορρίψετε αμέσως, δώστε του χρόνο που χρειάζεται και θα διαπιστώσετε για τι ξεχωριστή δουλειά μιλάμε.
