Θεωρούσα το progressive metal , ένα ιδιαίτερο είδος που απευθύνεται σε μουσικούς και ψαγμένους ακροατές, που δεν χορταίνουν περίτεχνες αλλαγές ρυθμών. Χρησιμοποίησα αόριστο εφόσον οι Need με κάνανε να αλλάξω άποψη, και ακόμα να μην μπορώ να πιστέψω αφού άκουσα το άλμπουμ αρκετές φορές, πως χωρέσανε τόσο συναίσθημα εκεί μέσα.
Φτάνοντας αισίως στην τέταρτη δουλειά τους, μας παραδίδουν ένα δίσκο που σφύζει από έμπνευση, δημιουργικότητα και εκτελεστική δεινότητα. Μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις , με εναλλαγές μεταξύ επιθετικότητας και μελωδίας. Το σημαντικότερο στοιχείο που πρέπει να αναφέρω είναι η αίσθηση θεατρικότητας και ακρόασης ενός μεγαλοπρεπούς concept με κεντρικό θέμα την ελευθερία. Το συγκρότημα διακατέχεται από αυτοπεποίθηση που τους ωθεί να είναι μουσικά τολμηροί, χωρίς όμως ούτε στιγμή να επιδίδονται σε ακραίες επιδείξεις τεχνικής. Πανέμορφες μελωδίες (riffares – υπέροχα solo πλήκτρων) θα μπλεχτούν με thrasy ρυθμούς, Savatage θέματα στο πιάνο, ακόμη και γυναικεία φωνητικά στο “Tilikum”.
Ξεκινώντας από το “Rememory” έως και την παραπάνω κομματάρα, το άλμπουμ είναι heavy, σκοτεινό και αρκετές φορές επιθετικότερο από ότι περιμένει κανείς από ένα συγκρότημα του είδους. Στην συνέχεια ακολουθεί το εντελώς θεατρικό αλλά έντονο “Iota”, όπου τα πλήκτρα συνοδεύουν την συνομιλία που θα μας οδηγήσει στο 22λεπτο ομώνυμο αριστούργημα. Το επιστέγασμα αυτής της κυκλοφορίας που πρέπει οπωσδήποτε να ακούσετε. Επικό, ελληνικό, μια υψηλού καλλιτεχνικού επιπέδου σύνθεση.
Μπράβο, πολύ ψηλά ο πήχης!
