Κατά τη διάρκεια της περιόδου περιπλάνησης και πειραματισμού των Paradise Lost, στα τέλη των 90s και τουλάχιστον στο πρώτο μισό των 00s, το… ανοιχτόμυαλο κομμάτι του metal ακροατηρίου περίμενε υπομονετικά, ή και ανυπόμονα, την επιστροφή των Βρετανών στον ήχο του «Icon» ή του «Draconian Times».
Αυτή έγινε τελικά πραγματικότητα, με μεγαλύτερη επιτυχία στο «Tragic Idol» του 2012 κατά τη γνώμη μου, οι Paradise Lost ωστόσο δεν αρκέστηκαν σε αυτό. Κοίταξαν ακόμη πιο πίσω, ο Mackintosh μπήκε στο «νεκρώσιμο» mood για τα καλά με τους Vallenfyre, ο Holmes θυμήθηκε τα growls, και έτσι φτάσαμε στο «Plague Within» και κυρίως στο βαρύ και ασήκωτο «Medusa».
Θεωρώντας το τελευταίο λίγο μονότονο, με χαρά υποδέχθηκα τη διακριτική ορχηστρική επένδυση του εναρκτήριου «Darker Thoughts» και τον γνώριμο goth rock ήχο του «Ghosts», ο οποίος απουσίαζε από τις τελευταίες δουλειές τους. Το «Obsidian» χαρακτηρίζεται από μεγαλύτερη ποικιλομορφία, μουσικά και φωνητικά, συνδυάζοντας στοιχεία από τις διαφορετικές εποχές του συγκροτήματος. Αυτό που λείπει είναι το τραγούδι που θα ξεχωρίσει, που θα ανυπομονεί κανείς να το δει live στην επόμενη επίσκεψη της μπάντας στη χώρα μας.
Μετρώντας πλέον δεκαέξι παρακαλώ albums, οι Shadowkings ψάχνουν ακόμη νέους τρόπους για να πουν το ίδιο πράγμα, για να δημιουργήσουν τη δική τους μοναδική ατμόσφαιρα, εμπλουτίζοντας στην πορεία μια ήδη υπερπλήρη δισκογραφία.
