Και όμως φέτος συμπληρώνονται 50 χρόνια από τη μέρα που τα αδέρφια Troy πήραν την απόφαση να σχηματίσουν μία μπάντα με το όνομα Praying Mantis! Και μπορεί το πρώτο επίσημο album τους να βγήκε στις αρχές των 80ς και να θεωρείται σήμερα κλασικό στο χώρο του NWOBHM αλλά όλοι γνωρίζουμε ότι τα glory days των Mantis ήταν στα 90ς με δισκάρες που έχουν αντέξει στο χρόνο και τις οποίες πεισματικά αγνοούν στα live τους οι Βρετανοί. Τέλος πάντων. Πάμε στο νέο δίσκο…
Θέλω να είμαι ξεκάθαρος από την αρχή: το “Defiance” είναι με διαφορά το καλύτερο album που έχουν κυκλοφορήσει οι Praying Mantis με τον John Cuijpers πίσω από το μικρόφωνο και μπορώ με χαρά να επισημάνω ότι οι Mantis αγκαλιάζουν ξανά μουσικά το κλασικό τους στυλ. Μελωδίες, δισολίες, πιασάρικα refrains και αξιόλογες συνθέσεις που γειτνιάζουν περισσότερο σε δίσκους όπως το “Sanctuary” και γιατί όχι το “Nowhere To Hide” παρά στα τρία προηγούμενα albums τους…και αυτό μόνο καλό μπορεί να είναι. Με εντυπωσίασε ιδιαιτέρως το γεγονός ότι παρά το ότι η πλειονότητα των συνθέσεων κινείται σε mid-tempo ρυθμούς εντούτοις δεν κουράζει καθόλου…το αντίθετο, μάλιστα. Η απόδοση στο studio είναι πραγματικά αψεγάδιαστη και επαναλαμβάνω ότι όλα τα κομμάτια έχουν κάτι να πουν και σου μένουν με τη μία. Αξίζει, τέλος, να σημειώσουμε ότι στο “Defiance” συναντάμε και μία διασκευή στο “I Surrender” ένα κομμάτι που θα μπορούσε να είχε αλλάξει πολύ την ιστορία και την πορεία των Praying Mantis αν το ηχογραφούσαν εκείνοι πίσω στο 1981.
Το ”Defiance” είναι ένας κλασικός δίσκος Praying Mantis. Είναι το album που περιμένουν και θέλουν να ακούσουν όλοι οι μακροχρόνιοι fans της μπάντας. Το μόνο που μένει τώρα είναι να τους πείσουμε ότι δεν έχουν κυκλοφορήσει μονάχα το “Time Tells No Lies” και να τιμήσουν και τα 90ς στις συναυλίες τους.
Highlight: Θετικό πρόσημο και για το εξώφυλλο που ξεχωρίζει…
