Όταν σε ένα γκρουπ βλέπεις γνωστά ονόματα με περγαμηνές σίγουρα περιμένεις και ανάλογο αποτέλεσμα. Αυτό όμως δεν έρχεται πάντα, όπως ακριβώς και στην περίπτωση των Renegade Creation. Αν ξεπεράσει κανείς το δέος των τεσσάρων βραβείων Grammy του Robben Ford, τα άπειρα session του Michael Landau, τη δαιμονική ακρίβεια του Jimmy Haslip και… τη συνεργασία του Gary Novak σε άλμπουμ της Αλέξιας (ναι, της γνωστής!) δεν νομίζω ότι μένει και τίποτε από το “Bullet”.
Φυσικά το επίπεδο στο κλασσικότροπό τους Blues Rock είναι υψηλό, δεν περιμέναμε τίποτα διαφορετικό, όμως αν εξαιρέσουμε κάποιες εξάρσεις και κυρίως κάποιες ατομικές πινελιές από τους superstars που διαθέτουν στις τάξεις τους οι Renegade Creation οι συνθέσεις δεν συγκινούν. Σίγουρα, είναι σπουδαίο να συναντιούνται τέτοιοι μουσικοί σε ένα άλμπουμ, αλλά είμαι σίγουρος ότι το να τους παρακολουθούσαμε σε μια πρόβα θα ήταν πολύ πιο εντυπωσιακό και ενδιαφέρον από τα κομμάτια αυτού του άλμπουμ. Ίσως, αν τα ονόματα δεν ήταν τόσο βαρίγδουπα, οι απαιτήσεις να είναι κατά τι χαμηλότερες, όταν όμως έχει προηγηθεί το ντεμπούτο δυο χρόνια πριν (2010), νομίζω ότι είναι λογικό να περιμένει κανείς κάτι πολύ καλύτερο. Αλλά, τελικά, όπως συμβαίνει και στο ποδόσφαιρο τα πολλά μεγάλα ονόμαα δεν συνιστούν απαραίτητα και καλή ομάδα!
