Η είδηση της κυκλοφορίας ενός νέου δίσκου από τον Richie Sambora με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι έχουν περάσει 14 ολόκληρα χρόνια από την τελευταία του προσωπική δουλειά ενώ η πρώτη σκέψη που έκανα, ακούγοντας το νέο album του Richie, ήταν ότι μου είχε λείψει πάρα πολύ η φωνή και η ερμηνεία του, αφού καλά τα δεύτερα φωνητικά στους Jovi αλλά δεν με καλύπτουν. Το ότι, μάλιστα, ο Richie αποφάσισε να βγάλει το “Aftermath of the Lowdown” από μία μικρή εταιρεία, μόνο θετικά το εξέλαβα αναλογιζόμενος την κατάσταση της μουσικής βιομηχανίας στις μέρες μας.
Στα του δίσκου…οι προσδοκίες ήταν, είναι και θα είναι πάντα μεγάλες. Όταν έχεις στο ενεργητικό σου δύο αριστουργηματικές προσωπικές κυκλοφορίες και πάμπολλες αντίστοιχες με το βασικό σου συγκρότημα, τότε εκ των πραγμάτων περιμένεις πολλά. Μας τα προσφέρει αυτά το “Aftermath…”; Η απάντηση είναι: σαφέστατα, ναι! Βέβαια, δεν επιδέχεται συγκρίσεις με τις προηγούμενες δουλειές του…πως θα ήταν δυνατό αυτό άλλωστε; Υπάρχουν ορισμένα –λίγα, η αλήθεια είναι- κοινά σημεία αναφοράς αλλά ως εκεί. Το βασικό στοιχείο του “Aftermath…” είναι η ποικιλία των συνθέσεων και οι εξαιρετικοί στίχοι. Συναντάμε από pop rock, blues, new rock, classic rock μέχρι και αμιγώς κιθαριστικό hard rock. Και όλα αυτά μέσω μίας εξαιρετικής ερμηνείας του Sambora ο οποίος είναι σε μεγάλη φόρμα ενώ σίγουρα η πρόσφατη περιπέτεια με την υγεία του (και όχι μόνο) τον «ανάγκασε» να ανοιχτεί πολύ και να εκφράσει πολλά συναισθήματα στα κομμάτια του.
Ενδεικτικά στέκομαι στα δύο καλύτερα τραγούδια: στο απίστευτο “Seven Years Gone” καθώς και στο “Every Road Leads Home To You” που άνετα έβρισκαν μία θέση σε κάποιο album των Bon Jovi (ιδιαίτερα το τελευταίο).
Welcome Back, Mr. Bluesman!
Highlight: Πόσο ταιριαστό εξώφυλλο με το περιεχόμενο του δίσκου…
