Ο δίσκος της χρονιάς που διανύουμε κυκλοφόρησε ήδη από το Φλεβάρη. Αυτό απλοποιεί την υπόθεση απολογισμός στο τέλος του έτους και μας δίνει 10 μήνες καιρό για να βρούμε τον δεύτερο. Τόσο απλά είναι τα πράγματα με το Inception. Δεν έχει καμία σημασία που στην πραγματικότητα ηχογραφήθηκε 31 χρόνια πριν… Η ιστορική και μουσική του αξία είναι πραγματικά τεράστια.
Τι είναι όμως το Inception? Στην ουσία πρόκειται για το χαμένο demo των Sanctuary, τις ηχογραφήσεις εκείνες που τους εξασφάλισαν το συμβόλαιο με την Epic και αποτέλεσαν τη ραχοκοκαλιά του Refuge Denied. Το demo θεωρούταν χαμένο ή ακόμα χειρότερα κατεστραμμένο και μόνο μερικά άθλιας ποιότητας δείγματα κυκλοφορούσαν στο διαδίκτυο. Η συγκυριακή ανακάλυψη των μαγνητοταινιών κυριολεκτικά μέσα σε λασπόνερα, έδωσε αμυδρές ελπίδες αποκατάστασης οι οποίες όμως με επίμονη δουλειά απέδωσαν καρπούς και έτσι το Inception έγινε πραγματικότητα. Η κυκλοφορία λοιπόν αποτελείται από 9 τραγούδια, 7 από τα οποία βρήκαν το δρόμο τους στο Refuge Denied και άλλα δύο που για ανεξήγητους λόγους έμειναν έξω.
Το πρώτο πράγμα που καταλαβαίνει ο ακροατής είναι το πόσο μεγάλη ζημιά έκανε η παραγωγή του Dave Mustaine στις συνθέσεις αυτές. Η διαφορά είναι πραγματικά χαώδης. Βέβαια παρόλες τις φιλότιμες προσπάθειες του να χαντακώσει το υλικό, το Refuge Denied και πάλι λάμπει λόγο της ποιότητας του συγκροτήματος και των τραγουδιών. Άλλωστε μπορείς να φιμώσεις και να αλυσοδέσεις τον Κέρβερο αλλά αυτό δεν σημαίνει πως παύει να είναι ένα ασυγκράτητο θηρίο του Κάτω Κόσμου που με την πρώτη ευκαιρία θα σε κατασπαράξει. Το Inception λοιπόν μας δίνει την αρχική μορφή των κομματιών όπως τα συνέλαβε και τα εκτέλεσε το συγκρότημα χωρίς εξωτερικές επεμβάσεις και είναι πραγματικά τρομακτική η σκέψη του πως ένα σύνολο 5 νεαρών μουσικών καταφέρνει μια τόσο ολοκληρωτική πρώτη εμφάνιση. Δε νομίζω πως υπάρχει περίπτωση μια μπάντα του σήμερα, που απολαμβάνει όλες τις ανέσεις και τις πολυτέλειες της ψηφιακής εποχής, να μπορέσει να παρουσιάσει κάτι ανάλογο. Οι κιθάρες επιτέλους ακούγονται όπως πρέπει, πετάνε φλόγες και κόβουν σαν ξυράφια. Τολμώ να πω πως ο ήχος τους είναι Painkiller αρκετά χρόνια πριν το Painkiller. Και γενικά οι διαφορές είναι μεγάλες σε όλα τα επίπεδα. Κάποια κομμάτια είναι πιο γρήγορα από ότι τα μάθαμε, κάποια άλλα πιο αργά και σκοτεινά ενώ η διασκευή του White Rabbit είναι στην κυριολεξία άλλο τραγούδι.
Ιδιαίτερη αναφορά αξίζουν οι δύο συνθέσεις που στην ουσία ντεμπουτάρουν μετά από 31 ολόκληρα χρόνια. Τα I am Insane και Dream of the Incubus στέκονται με άνεση δίπλα στα καλύτερα κομμάτια του Refuge Denied και έστω και αργά παίρνουν τη φήμη που τους αξίζει. Κάντε τη χάρη στον εαυτό σας και αποκτήστε ένα σπουδαίο κεφάλαιο της ιστορίας του Αμερικάνικου Power Metal και αν είναι δυνατόν στη βινυλιακή του μορφή όπου συνοδεύεται από ένα υπέροχο λεύκωμα με την πρώιμη ιστορία του γκρούπ και πλούσιο φωτογραφικό υλικό.
