Ανεξαρτήτως γούστων και μουσικών προτιμήσεων, υπάρχουν ορισμένα πράγματα που δεν χωρούν αμφισβήτησης. Ένα από αυτά είναι ότι ο Scott Weiland είναι ένας χαρισματικός frontman και performer που σημάδεψε με το στυλ, τη σκηνική παρουσία και τη φωνή του ένα ολόκληρο ιδίωμα…και όχι μόνο. Η παρουσία του στους Stone Temple Pilots σημάδεψε το grunge και τη δεκαετία του 90 ενώ η συμμετοχή του σε δύο δίσκους των Velvet Revolver ταραγούνησε τα λιμνάζοντα νερά της παραπαίουσας μουσικής βιομηχανίας στα μέσα των 00ς.
Το “Not Dead And Not For Sale” κυκλοφόρησε πριν από μία πενταετία αλλά μόλις πριν λίγο καιρό έτυχε να το διαβάσω. Άλλωστε, ένα καλό βιβλίο δεν έχει χρονικούς φραγμούς και είναι, θα λέγαμε, α-χρονικό. Το στυλ γραφής του Weiland και η γενικότερη ατμόσφαιρα του βιβλίου δεν παραπέμπει σε κάποια τυπική αυτοβιογραφία ενός rock star. O Weiland δεν κουράζει με λεπτομέρειες και ο αναγνώστης μαθαίνει τα απολύτως απαραίτητα για τη ζωή, την καριέρα και τους…δαίμονες του (πρώην) τραγουδιστή των Stone Temple Pilots. Διαβάζουμε για τα δύσκολα παιδικά του χρόνια, για την απώλεια συγγενικών του προσώπων που τον σημάδεψαν ανεξίτηλα, για τους μακροχρόνιους έρωτές του που είχαν άσχημη κατάληξη, για την επιτυχία του με τους Pilots, για τα θέματα ασυνενοησίας με τον Slash & τον Matt Sorum κτλ. Κυρίως, όμως, αποκτούμε μία πλήρη εικόνα ενός ανθρώπου εξαρτημένου από τις ναρκωτικές ουσίες ο οποίος –και αυτό είναι προς τιμή του- δεν μας «παραμυθιάζει» ότι είναι πλέον «καθαρός». Αντ’ αυτού, υποστηρίζει ότι παλέυει καθημερινά για να έχει υπό έλεγχο τους…δαίμονές του και τα τελευταία χρόνια έχει κάνει σημαντικά βήματα προόδου.
Αυτό που με κέρδισε στο “Not Dead And Not For Sale” ήταν η όλη αισθητική του βιβλίου. Νιώθεις ότι βλέπεις ένα film noir όπου ο πρωταγωνιστής προχωράει νύχτα σε μία έρημη πόλη, μπαίνει σε ένα μισοάδειο μπαρ και αφηγείται τη ζωή του σε έναν άγνωστο θαμώνα. Είναι κάτι ανάμεσα στην ταινία «Γεράκι της Μάλτας» με τον Μπόγκαρτ και το βιβλίο «Μοναχικός Ταξιδιώτης» του Κέρουακ. Τουλάχιστον, αυτή την εντύπωση μου άφησε…
Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Weiland δεν είναι νεκρός και έχει πολλά ακόμη να προσφέρει.
